209. امام صادق عليه السلام‌- در توصيف لقمان-: اگر چيزى از دنيا به او مى‌رسيد، سرخوش نمى‌شد و نيز هيچ گاه بر چيزى [مصيبت بار] از دنيا اندوهگين نمى‌گرديد.

ر. ك: ص 435 (شادى‌هايى كه اندوه در پى مى‌آورند/ دلخوشى به روى آوردن دنياى نكوهيده).

ب- خداشناسى‌

210. امام على عليه السلام‌- در دعاى روايت شده از ايشان-: تو- اى پروردگار- دادسراى هر شكايت هستى و گواه هر سخن درگوشى و حاضرِ هر جمعى و نهايت هر نيازى و شادمانىِ هر غمگينى.

211. امام زين العابدين عليه السلام‌- در دعاى منسوب به ايشان-: خداوندا! ... چگونه اندوهگين شوم در حالى كه تو بزرگوارى؟! ... و چگونه غمگين گردم حال آن كه تو را شناخته‌ام؟!

ر. ك: ص 225 (درمان اعتقادى/ ايمان) و ص 305 (عوامل شادمانى/ باورهاى دينى/ ايمان).

ج- دنياشناسى‌

212. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: اى مردم! اين جا سراى غم است، نه سراى شادى، و سراى پيچ در پيچ است، نه سراى سر راست. پس هركه دنيا را شناخت، به اميدى شاد نمى‌شود و از رنجى اندوهگين نمى‌گردد.

213. امام على عليه السلام‌- در حكمت‌هاى منسوب به ايشان-: آن كس كه دنيا را بشناسد، براى گرفتارى غمناك نمى‌شود.