روزى يكى از دانشمندان شامى، به قصد مناظره با امام صادق (ع) و دشمنى با شيعه، به شهر مدينه مى‌آيد. او پس از ملاقات با امام (ع)، انگيزه خود را از سفر خويش، بازمى‌گويد و درخواست مناظره خود را با آن حضرت در دانش‌هاى گوناگون (علوم قرآنى، ادبيات عرب، فقه، اصول عقايد و ...)، مطرح مى‌كند. امام (ع) او را براى مناظره در هر موضوع، به يكى از شاگردان خود، ارجاع داده، مى‌فرمايد: چنانچه توانستى بر هر كدام از اين شاگردانم غلبه‌يابى، گويى بر من چيره شده‌اى».

آن گاه، او را در علم فقه، به زُراره ارجاع مى‌دهد. دانشمند شامى، آن‌چنان از دانش فقه زُراره و ديگر شاگردان امام، به وجد مى آيد كه ناگزير، به برترى آنان، اعتراف مى‌كند.[161]

گذشته از هزاران حديثى كه از زُراره در كتاب‌هاى حديثى شيعه باقى مانده، چندين كتاب نيز نگاشته است.[162] امروزه، كمتر صفحه‌اى از كتاب‌هاى اصلى حديث شيعه، به‌ويژه كتب فقهى را مى‌توان گشود كه نام زُراره در اسناد روايات آن نباشد.

جايگاه زراره نزد امامان‌

در آموزه‌هاى روايى شيعه، زُراره، در شمار «حَواريان» امام باقر و امام صادق (عليهماالسلام) معرّفى شده‌اند كه در روز قيامت با آن دو امام، همراه خواهند بود.[163] او را بدين جهت «حَوارى» گفته‌اند كه همواره، رهرو و همراه با امامان معصوم، بوده و به شاگردى آنان و پيروى از انديشه ايشان، شُهره گرديده است.

امام صادق (ع)، همواره چهار نفر از يارانش را به نيكى ياد مى‌كرد و آنها را از بهشتيان مى‌دانست؛ چهار فقيه و راوى بزرگ شيعه كه حافظان دين و مردانى الهى بوده‌اند[164]: بُريد بن معاويه عِجْلى، ابو بصير مرادى، محمّد بن مسلم و زُراره.[165] سرآمد

[161]. همان، ص 494، ش 276.

[162]. رجال النجاشى، ص 175، ش 463.

[163]. رجال الكشى، ص 10، ش 20.

[164]. همان، ص 136، ش 219.

[165]. همان، ص 170، ش 286.