الفصل العاشر: أمرُ الأَهلِ بِالصَّلاةِ

الكتاب:

«وَ أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَيْها لا نَسْئَلُكَ رِزْقاً نَحْنُ نَرْزُقُكَ وَ الْعاقِبَةُ لِلتَّقْوى‌»[205].

«وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِسْماعِيلَ إِنَّهُ كانَ صادِقَ الْوَعْدِ وَ كانَ رَسُولًا نَبِيًّا* وَ كانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ وَ كانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا»[206].

«يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اصْبِرْ عَلى‌ ما أَصابَكَ إِنَّ ذلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ»[207].

«رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنا لِيُقِيمُوا الصَّلاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ»[208].

119. الإمام عليّ عليه السلام: كانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله نَصِبًا بَالصَّلاةِ بَعدَ التَّبشيرِ لَهُ بِالجَنَّةِ لِقَولِ اللّهِ سُبحانَهُ: «وَ أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَيْها» فَكانَ يأمُرُ بِها أهلَهُ و يُصبِرُ عَلَيها نَفسَهُ‌[209].

فصل دهم: واداشتن خانواده به نماز

قرآن:

«و كسان خود را به نماز فرمان ده و خود بر آن شكيبا باش. ما از تو جوياى روزى نيستيم، ما به تو روزى مى‌دهيم، و فرجام [نيك‌] براى پرهيزگارى است.»

«و در اين كتاب از اسماعيل ياد كن؛ زيرا كه او درست‌وعده و فرستاده‌اى پيامبر بود. و خاندان خود را به نماز و زكات فرمان مى‌داد و همواره نزد پروردگارش پسنديده بود.»

«اى پسرك من، نماز برپا دار و به كار پسنديده وادار و از كار ناپسند بازدار و بر آسيبى كه بر تو وارد آمده است شكيبا باش. اين [حاكى‌] از عزمِ در امور است.»

«پروردگارا، من [يكى از] فرزندانم را در درّه‌اى بى‌كشت، نزد خانه محترم تو، سكونت دادم، پروردگارا، تا نماز به پا دارند، پس دلهاى برخى از مردم را به سوى آنان گرايش ده و آنان را از محصولات [مورد نيازشان‌] روزى ده، باشد كه سپاسگزارى كنند.»

119. امام على عليه السلام: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله با خواندن نماز خود را به رنج مى‌افكند، با آنكه مژده بهشت شنيده بود. چون خداوند سبحان گفت: (و خانواده‌ات را به نماز وادار و خود بر آن شكيبا باش). پس خانواده‌اش‌

را به آن وادار مى‌كرد و خود بر انجام آن شكيبايى مى‌ورزيد.

[205] طه: 132.

[206] مريم: 54، 55.

[207] لقمان: 17.

[208] إبراهيم: 37.

[209] نهج البلاغة: الخطبة 199، الكافي: 5/ 37/ 1 عن عقيل الخزاعي.