راجع: الفصل 3/ 5 و 39؛ و الحديث 183 و 186 و 187 و 196 و 244 و 245 و 253 و 254 و 276 و 285 و 308 و 346 و 508.

2/ 38

صَلاةُ الإِمامِ عَليٍّ عليه السلام‌

566. الدَّيلَميّ‌ في ذِكرِ صَلاةِ عَليٍّ عليه السلام‌: كانَ عليه السلام يَومًا في حَربِ صِفّينَ مُشتَغِلًا بِالحَربَ و القِتالِ و هُوَ مَعَ ذلِكَ بَينَ الصَّفَّينِ يَرقُبُ الشَّمسَ، فَقالَ لَهُ ابنُ عَبّاسٍ: يا أميرَ المُؤمِنينَ، ما هذَا الفِعلُ؟

فَقالَ عليه السلام: أنظُرُ إلَى الزَّوالِ حَتّى نُصَلّيَ، فَقالَ لَهُ ابنُ عَبّاسٍ: و هَل هذا وَقتُ صَلاةٍ؟! إنَّ عِندَنا لَشُغلًا بِالقِتالِ عَنِ الصَّلاةِ. فَقالَ عليه السلام: عَلى ما نُقاتِلُهُم؟! إنَّما نُقاتِلُهُم عَلَى الصَّلاةِ[811].

567. ابن أبي جُمهور: فِي الحَديثِ أنَّ عَليًّا عليه السلام إذا حَضَرَ وَقتُ الصَّلاة يَتَمَلمَلُ و يَتَزَلزَلُ و يَتَلَوَّنُ، فَقيلَ لَهُ: ما لَكَ يا أميرَ المُؤمِنينَ؟!

فَيَقولُ: جاءَ وَقتُ الصَّلاةِ، وَقتُ أمانَةٍ عَرَضَها اللّهُ عَلَى السَّماواتِ و الأرضِ، فَأَبَينَ أن يَحمِلنَها و أشفَقنَ مِنها[812].

2/ 38 نماز امام على عليه السلام‌

566. ديلمى‌ در وصف نماز امام على عليه السلام‌: ايشان روزى در جنگ صفين سرگرم پيكار و جنگ بود و با اين همه ميان دو صف، مراقب خورشيد بود. پس ابن عباس به ايشان عرض كرد: اى امير مؤمنان، اين چه كارى است؟ فرمود: به زوال خورشيد مى‌نگرم تا نماز بگزاريم. پس ابن عباس عرض كرد: و آيا اكنون، هنگام نماز است؟ جنگ ما را از نماز به خود مشغول داشته است. پس حضرت فرمود: براى چه با اينان مى‌جنگيم؟ ما فقط براى نماز با اينان مى‌جنگيم.

567. ابن ابى جمهور: در حديث است كه على عليه السلام هرگاه وقت نماز مى‌شد، نا

آرام و لرزان مى‌گشت و رنگش تغيير مى‌كرد. به ايشان گفته مى‌شد: شما را چه شده است، اى اميرمؤمنان؟ مى‌فرمود: وقت نماز در رسيده است، وقت امانتى كه خداوند آن را بر آسمانها و زمين عرضه كرد و آن‌ها از بر دوش كشيدنش خوددارى ورزيدند و از آن ترسيدند.

[811] إرشاد القلوب: 217.

[812] عوالي اللآلي: 1/ 324/ 62، المناقب لابن شهرآشوب: 2/ 124 قريب منه مع زيادة في آخره.