373. الإمام الباقر عليه السلام: لا تَتَهاوَن بِصَلاتِكَ، فَإِنّ النَّبيَّ صلى الله عليه و آله قالَ عِندَ مَوتِهِ: لَيسَ مِنّي مَنِ استَخَفَّ بِصَلاتِهِ‌[556].

374. الإمام الصادق عليه السلام: و اللّهِ إنَّهُ لَيَأتي عَلَى الرَّجُلِ خَمسونَ سَنَةً و ما قَبِلَ اللّهُ مِنهُ صَلاةً واحِدَةً فَأَيُّ شَي‌ءٍ أشَدُّ مِن هذا؟! و اللّهِ إنَّكُم لَتَعرِفونَ مِن جيرانِكُم و أصحابِكُم مَن لَو كانَ يُصَلّيِ لِبَعضِكُم ما قَبِلَها مِنهُ لِاستِخفافِهِ بِها، إنَّ اللّهَ عَزَّ و جَلَّ لا يَقبَلُ إلَّا الحَسَنَ، فَكَيفَ يَقبَلُ ما يُستَخَفُّ بِهِ![557].

375. أبو بَصير: دَخَلتُ عَلى امِّ حَميدَةٍ اعَزّيها بِأَبي عَبدِ اللّهِ الصّادِقِ عليه السلام فَبَكَت و بَكَيتُ لِبُكائِها، ثُمَّ قالَت: يا أبا مُحَمَّدٍ، لَو رَأَيتَ أبا عَبدِ اللّهِ عليه السلام عِندَ المَوتِ لَرَأَيتَ عَجَبًا، فَتَحَ عَينَيهِ ثُمَّ قالَ: اجمَعوا إلَيَّ كُلَّ مَن بَيني و بَينَهُ قَرابَةٌ،

قالَت: فَلَم نَترُك أحَدًا إلّا جَمَعناهُ، قالَت: فَنَظَرَ إلَيهِم ثُمَّ قالَ: إنَّ شَفاعَتَنا لا تَنالُ مُستَخِفًّا بِالصَّلاةِ[558].

373. امام باقر عليه السلام: نمازت را سبك مشمار كه همانا پيامبر صلى الله عليه و آله هنگام رحلتش فرمود: هر كس نماز را سبك بشمارد از من نيست‌[559].

374. امام صادق عليه السلام: به خدا سوگند بر شخص، پنجاه سال مى‌گذرد حال آن كه خداوند، يك نماز از او نپذيرفته است. چه چيز از اين سخت‌تر است؟ به خدا سوگند، شما از همسايگان و همراهانتان كسانى را مى‌شناسيد كه اگر براى برخى از شما نماز گزارده بود، آن را به خاطر سبك شمردنش نمى‌پذيرفت. همانا خداى عز و جل جز نيكو نمى‌پذيرد. پس چگونه آنچه را كه سبك شمرده شده بپذيرد؟

375. ابو بصير: بر امّ حميده (همسر امام صادق) وارد گشتم تا او را به جهت رحلت ابو عبد اللّه امام صادق عليه السلام تسليت دهم. پس او گريست و من نيز از گريه او گريستم. سپس گفت: اى ابو محمد[560]، اگر ابو عبد اللّه عليه السلام‌

را هنگام مرگ مى‌ديدى، به شگفت مى‌آمدى؛ چشمانش را باز كرد و سپس فرمود: هر كس را ميان من و او پيوند خويشاوندى است، گرد آوريد.

(ام حميده) گفت: هيچكس را رها نكرديم مگر اينكه گرد آورديم. پس به آن‌ها نگريست، سپس فرمود: همانا شفاعت ما به سبك شمارنده نماز نمى‌رسد[561].

[556] الكافي: 3/ 269/ 7، علل الشرائع: 356/ 1 و زاد في آخره:« و لا يرد عليَّ الحوض لا و اللّه» كلاهما عن زرارة، الفقيه: 1/ 206/ 617، عوالي اللآلي: 1/ 320/ 48 وج 3/ 65/ 4 و في الثلاثة الأخيرة« رسول اللّه صلى الله عليه و آله: ليس منّي من استخفّ بصلاته، لا يرد عليَّ الحوض لا و اللّه».

[557] الكافي: 3/ 269/ 9، التهذيب: 2/ 240/ 949، فلاح السائل: 160 كلّها عن العيص بن القاسم.

[558] أمالي الصدوق: 391/ 10، ثواب الأعمال: 272/ 1، المحاسن: 1/ 159/ 225، فلاح السائل: 127، روضة الواعظين: 349، الفقيه: 1/ 206/ 618 و فيه ذيله من« إنّ شفاعتنا».

[559] در« علل الشرايع» در انتهاى حديث است:« به خدا سوگند در كنار حوض( كوثر) نزدِ من نمى‌آيد» و در« الفقيه»،« عوالى اللئالى» چنين آمده است:« پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: هر كس نماز را سبك بشمارد، از من نيست، به خدا سوگند در كنار حوض( كوثر) نزد من نمى‌آيد».

[560] كنيه ابو بصير بوده است.

[561] در« الفقيه» تنها بخش پايانى روايت يعنى گفته امام صادق عليه السلام از« همانا شفاعت ما» آمده است.