ابتدا به اين توجيه دست يازيد كه از اختلاف در روايات می‌ترسد و اين كار ، او را واداشت كه به دریافت [احکام] از كتاب خدا ـ به تنهايي ـ فراخواند .

به سبب اختلافي ـ كه براساس آن از نقل حديث بازداشت ـ شك در قلب ابوبكر رسوخ يافت ، آن گاه سرايت پيدا كرد و اصحاب عدول را كه مورد اعتماد بودند ، دربرگرفت و در نتيجه ، همه روايات را از اعتبار ساقط ساخت حتّي آن‌هايي را كه خود نوشته بود ؛ به همين جهت ، بر شدّت و سخت گيري‌اش افزود و پس از منع حديث ، درصدد برآمد كه كتابت و تدوين را نيز ممنوع سازد .

دكتر حسين حاج حسن در كتاب نقد الحديث آنجا كه درباره پيدايش حديث سخن می‌گويد ، می‌نويسد :

امّا هنگامي كه به عصر صحابه می‌رویم ، درمي‌يابيم كه بیشتر ايشان تدوين حديث را نمی‌پسندند در حالي كه به روايتِ آن رغبت دارند! اين ، چيز غريبي است ؛ روايت حديث را دوست دارند و از تدوين آن بدشان می‌آيد! اين رویکرد ، نيازمند بحث و تفسير است .[74] 

اين مطلب را می‌توان از دو توجيه ابوبكر فهميد ، گرچه ممكن است واقع منع از تدوين به اسبابِ ديگري ـ غير آن چيزي كه ابوبکر در اين دو تعليل آن را آشكار می‌سازد ـ مستند باشد ؛ زيرا با اشكالاتي كه گذشت آن دو را از اعتبار انداختيم ، و اسبابِ واقعي منع از تدوين ، در سبب پایانی ، خواهد آمد .

به اين ترتيب ، روشن شد كه توجيه ابوبكر براي منع تدوين ، توجيهي قانع كننده نيست و نمی‌تواند در برابر بحث و نقد پايدار بماند .[75] 

[74]. نقد الحديث 1: 142.

[75]. براي آگاهي بيشتر، بنگريد به، كتاب «تاريخ الحديث النبوي» (المؤثرات في عهد أبي بكر) در آنجا بحث‌هایی است كه نگرش ما را با وضوح بيشتري می‌نمایاند .