وضع اجتماعی ایران در زمان ساسانیان، به هیچ وجه بهتر از وضع سیاست و دربار نبود. حکومت طبقاتی که از دیر زمان در ایران وجود داشت، در عهد ساسانیان به شدیدترین وجهی درآمده بود.
طبقات اشراف و روحانیان، کاملا از طبقه‌های دیگر ممتاز بودند. تمامی پست‌ها و شغل‌های حساس اجتماعی مخصوص آنان بود. پیشه‌وران و دهقانان از تمام مزایای حقوقی اجتماعی محروم بودند. به جز پرداخت مالیات و شرکت در جنگ‌ها وظیفه دیگری نداشتند.
«نفیسی» درباره امتیازات «طبقاتی ساسانی» می‌نگارد:
... چیزی که بیش از همه در میان مردم ایران «نفاق» افکنده بود، «امتیازات طبقاتی» بسیار خشنی بود که ساسانیان در ایران برقرار کرده بودند و ریشه آن در تمدن‌های پیشین بوده، اما در دوره‌ی ساسانی، بر سخت‌گیری افزوده بودند.
در درجه اول، هفت خانواده اشراف و پس از ایشان، طبقات پنج‌گانه امتیازاتی داشتند و «عامّه مردم» از آن محروم بودند. تقریبا «مالکیت» انحصار به آن هفت خانواده داشت.
ایران ساسانی ... در حدود 140 میلیون جمعیت داشته است، اگر شماره افراد هر یک از هفت خاندان را، صد هزار تن بگیریم، شماره مجموع آن‌ها به «هفت صد هزار» می‌رسد و اگر فرض کنیم که مرزبانان و مالکان- که ایشان نیز تا اندازه‌ای از حقّ مالکیت بهره‌مند