پیمان «حدیبیه» فکر پیامبر را از ناحیه جنوب (مکه) آسوده ساخت و در پرتو این آرامش، گروهی از سران عرب به آیین اسلام گرویدند. در این هنگام، رهبر گرامی مسلمانان فرصت را مغتنم شمرد و با زمامداران وقت و رؤسای قبایل و رهبران مذهبی مسیحیان جهان آن روز، باب مکاتبه را باز کرد و آیین خود را که در آن روز از دایره یک عقیده ساده گام فراتر نهاده و می‌توانست همه بشر را زیر لوای توحید و تعالیم عالی اجتماعی و اخلاقی خود گرد آورد- به ملت‌های زنده جهان آن روز عرضه داشت.
این نخستین گامی بود که پیامبر، پس از نوزده سال کشمکش با قریش لجوج برداشت. اگر دشمنان داخلی، با نبردهای خونین خود او را مشغول نمی‌ساختند، پیامبر پیش از این به دعوت ملت‌های جهان می‌پرداخت، ولی حمله‌های ناجوانمردانه عرب او را مجبور ساخت که قسمت مهمی از وقت خود را به امر دفاع از حوزه اسلام صرف کند.
نامه‌هایی که پیامبر گرامی، به عنوان دعوت اسلام به امیران و سلطان‌ها و رؤسای قبایل و شخصیت‌های برجسته معنوی و سیاسی نوشته است، از شیوه دعوت وی