«سید اسحاق بن حسن کردکویی»

قرن 14ه-.ق.

روحانی فاضل، ادیب و شاعر خوش ذوق «کردمحله»، که حدود سال های 1290 تا 1294 شمسی، دیده از جهان فروبست. وی یکی از بزرگان شعر و ادب ناحیه ی «گرگان» است.

او ظاهراً «مداح» تخلّص می کرد. بازماندگان این خاندان، به افتخار شهرت نیای بزرگ شان، «مداحی» نامیده می شوند.

سید اسحاق در کردکوی، قدم به گیتی نهاد. در آنجا رشد کرد و به تحصیل پرداخت. عاقبت در زادگاهش نیز تن به خاک سپرد.

او در دوران میان سالی، نورِ چشمان خود را از دست داد و نابینا گردید. به همین جهت دچار سختی زندگی گشت. باوجود این شور و نشاط سرودن را از دست نداد.

بیشتر اشعار سید اسحاق، مدح و ثنای رسول خدا (ص)، ائمه ی اطهار (ع)، مولودیه ها و قصاید مذهبی است.

مجموعه اشعار و قصاید وی پراکنده شده و فقط بخشی از یک قصیده ی مولودیه اش برجای مانده است.

آثار:

قصیده مولودیه

نویسنده ی محترم، «مفاخر استرآباد و جرجان»، «میرتقی حسینی گرگانی»، ضمن شرح حال مختصری از شاعر، بخشی از این قصیده را نیز در اثر خود ثبت کرده است.

نسخه های خطی:

هیچ نسخه ی خطی یافت نشد.

نسخه های چاپی:

چاپ نشده است.

منابع:

فرهنگ نامه ی مفاخر استرآباد و جرجان 2/203-205.