است و من یقین کردم که این از توجهی بود که استاد به هنگام ظهر پیدا کرده بود.[1]

علّامه محلاتی و شعر:

علّامه محلاتی در سرودن شعر به زبان عربی و فارسی نیز تسلّط کامل داشت و ابیات بسیاری از خود برجای گذاشت. شاگردش آیه اللّه سیّد محمّد علی ابطحی سدهی در "ختام الغرر" پس از ذکر

دو بیت از ابن حجر عسقلانی و جواب "سیّد امجد و ففیه اوحد، سیّد صدرالدین عاملی نجفی اصفهانی" می نویسد:

"وقد اجاب عنهما الاستاد المؤید من عنداللّه بالسداد، جامع فنون الفضائل وحاوی صنوف الفواضل، مجدد المذهب فی اوّل المائه الرابعه عشر ورأس المائه الثالثه عشر، والمحیی آثار الأئمه الاثنی عشر، والعقل الحادی عشر، صاحب المنقبتین وحاوی الفضیلتین، الشیخ عبدالحسین المحلاتی النجفی ثمّ الاصفهانی، بابیات قد غیّرت قافیتها فی الجمله، خروجاً عن تکلّف مراعاه الموافقه من جمیع الجهات، حذراً عن الوقوع فی معرض توهم المجاوبه التعننیه والممارات المخاصمیه، کما صرّح بذلک فی مجموعته عند اثباتها. فلعمری انّ ذلک الحذر منه لا یکون الاّ من شدّه محافظته علی النفس وعدم خروجه عن حائط الاحتیاط مهما امکن، وذلک من فضل اللّه تعالی علیه. مع انّ من کان مطلعاً علی حال هذا العجب العجاب، من کثره اشتغاله بالعلم ومذاکرته وما برزت منه من المصنفات العدیده فی الفقه والاصول والرسائل المهذبه فی الفروع والاصول والمؤلفات البدیعه فی المعقول والمنقول، یعجب من انّه فی ایّ زمان انشد هذه الابیات وغیرها من الاشعار العربیه والفارسیه التی قلّ ما یوجد مثلها فی دواوین المهره فضلاً عن