والمعقول، الحافظ لمسائل الفقه وادلّتها واحادیثها ورواتها، عدیم المثال فی عصره وکان آبائه من مشایخ الاجازه واجلاء المعروفین بین مشایخ الاجازه".

15. شیخ احمد شیرازی

وی از اساتید علوم عقلی در نجف اشرف بوده و آیه اللّه ثقه الاسلام علم حکمت را نزد او فرا گرفته است. وی در شرح حال علّامه میر سیّد حسن مدرس می نویسد: زمانی که نزد مرحوم آخوند ملّا علی (نوری) حکیم مشغول علم معقول بوده اند حاشیه ای بر "شفا" نوشته اند که تمام نشده. نسخه اصل را در نجف اشرف در زمانی که مؤلّف اشتغال به معقول داشتم در نزد استاد خود مرحوم آخوند ملّا احمد شیرازی که یکی از اکابر علماء و جامع المعقول والمنقول بود دیدم.[1]

بازگشت به اصفهان:

وی بعد از فوت استادش آیهاللّه آخوند خراسانی در سال 1330 و تشتّت وضع اهل علم در نجف اشرف، و انقلابات دنیا، در اثر گرفتاری های شخصی و فوت عیال و اختلال امر معاش، به اصفهان بازگشت.

او در اصفهان به تدریس و اقامه نماز جماعت در مسجد آقا میر سیّد حسن مدرس و موعظه پرداخت اما حوزه اصفهان برای عالم بلند همت و جامع الاطرافی چون او بسیار کوچک بود. وی در اصفهان به فقر و انواع لطمات و ناملایمات گرفتار گردید. از این رو از اقامت در اصفهان بسیار متاسف و متاثر بود و اقامت در این شهر را تضییع عمر می شمرد. وی در وصف و نکوهش اصفهان این اشعار را سروده و دائماً آن را زمزمه می نمود: