روزنامه نگار. متخلّص به «پروانه». وی انجمن ادبی پروانه را اداره می کرد و مدیر روزنامه ی «شمع حقیقت» در اصفهان بود.[1] از اشعار اوست:

.... ز جان و دل فرو رفتم به دریای غم عشقت

چو غواصی که در دریا بجان دُردانه می جوید

نظر بر دولت قارون ندارد عاشق بیدل

که او گنج مراد اندر دل ویرانه می جوید

نیابد زاهد خودبین بقاف قرب تو راهی

ولی عاشق در آنجا همچو عنقا لانه می جوید

.... به گرد شمع جانبازی نباشد کار هر بیدل

مگر آنکس که کام خویش چون پروانه می جوید[2]

5 - میر سیّد علی مهدوی کرمانی: فرزند سیّد مهدی موسوی. متوفّی 1378 ق. عالم باتقوا و پرهیزگار.

6 - میرزا عبداللّه ارباب: فرزند علی پناه. متوفّی 1379 ق. عالم فاضل و خوشنویس در انواع خطوط. وی برادر حاج آقا رحیم ارباب است.[3]

7 - سیّد ابوالقاسم شاه کرمی: عالم فاضل، متوفی 1384 ه . ق.

8 - ملاّ محمّددهاقانی: فرزند محمّدخلیل. عالم فاضل، متوفّی 1389

ه . ق. از محضر جمعی از بزرگان کسب علم نمود و اجازه ی روایتی و اجتهادی گرفت. وی یک دوره کامل فقه نوشت.[4]