4 - شیخ علی فقیه فریدنی: فرزند ملاّ محمّدباقر. متوفّی 1373 ق. مدرّس فقه و اصول و کلام.

5 - حاج سیّد مرتضی ظهیرالاسلام: فرزند حاج سیّدعلی. متوفّی 1403 ق. واعظ معروف و ادیب فاضل. سنگ قبری عالمانه به خط استاد فضائلی بر مزارش نصب شده است.[1]

6 - سیّد جعفر خاکشیر: فرزند سیّد اسماعیل. از سادات موسوی اصفهان. متوفّی 1375 ق. شاعر. وی در اشعارش به هزل بیشتر رغبت داشت تا به جِد. وی با وجودی که اشعار هزل می سرود ولی در اخلاق شخصی اش مردی محجوب و باحیا بود و شیوه ی شعر او ارتباطی به اخلاق و کردار او نداشت.

چنانکه می سراید:

یارب من اگر گناه کردم چه کُنم

ور نامه ی خود سیاه کردم چه کُنم

گفتند بمن که از خط راست برو

چپ رفتم و اشتباه کردم چه کنم[2]

مرحوم عبدالحسین سپنتا در مرگ او چنین سرود:

آن جثه صغیر که دل داشت همچو شیر

در انتقاد جامعه چون شیر بُد دلیر

گر شیر خوانمش سزد امروز زیر خاک

گویی بخاک شیر فروشد نه خاکشیر[3]