بقاء وجودش شاد خاطر. و در جهان گردی خویش، در فراست و کیاست که مصداق "المؤمن کیّسٌ فطنٌ" می باشد نظیرش را کمیاب دیده، و معنویت زهد و خلوص در اعمال، گویا جزء ذاتش تخمیر است".[1]

مرحوم استاد محمد ابراهیم جواهری در شرح حال او می نویسد:

عالمی متواضع و خیرخواه و خوش اخلاق و بزرگ منش بود... از کسی چیزی نمی گرفت و از املاک موروثی پدرش اعاشه می کرد. برای تعمیر مسجد هم گفته بود از مردم پول نگیرند و مسجد موقوفه ای داشت و هرچه به دست می آمد صرف مسجد می کرد.[2]

دوستان و هم بحثان

مرحوم سید مصلح الدین مهدوی در کتاب "دارالعلم شرق" در قسمت تاریخچه "مدرسه شفیعیّه" اصفهان می نویسد:

مرحوم حاج شیخ حسن متصرّف مدرسه، تا آخر عمر، هفته ای دو روز در این مدرسه با جمعی از فضلا جلسه مباحثه علمی داشت:

1. میرزا ابوالحسن تویسرکانی

2. شیخ اسماعیل پشمی

3. میرزا محمد باقر تویسرکانی