میرزا عبدالوهّاب منجّم

دانشمند ادیب شاعر، متخلص به "شکوه".

خاندان

وی فرزند میرزا محمد بن محمد حسین بن میرزا بدیع الزمان حسینی است.

میرزا بدیع الزمان منجّم از اجلّه سادات و علمای گناباد خراسان و در فنّ طب و فنون ریاضی سرآمد حکمای عصر خود بوده و کتب و رسائل متعددی تألیف نموده است.

وی به خواهش نادرشاه که از قبل از سلطنت با او رفاقت و آشنایی داشته، متصدّی امور استیفاء ممالک بوده و پس از قتل نادرشاه نیز به درخواست عادل شاه برادر وی چندی با او همراهی نموده و بعد از انجام سلطنت او، در اصفهان گوشه انزوا گزیده و به تدریس فنون حکمی و ریاضی پرداخته، تا در سال 1204ق وفات کرده و در تکیه سیّد ابوالقاسم در حوالی تخت فولاد مدفون گردید.[1]

فرزندانش عبارتند از:

میرزا محمد حسین و میرزا محمّد اسماعیل.

میرزا محمد اسماعیل در تحصیل فنون ریاضی، روزگار گذرانیده و تصنیفات