8. مرثیه وفات میرزا عباس خان شیدا

هو الحیّ الذی لا یفوت 1328

وفات استاد نامی شیدا 1369

صبح سه شنبه، بیست چهارم جمادی الاول 1369

بزد چون پای، دزد آسا، اجل بر خانه شیدا 1369

ببرد از روی بی مهری گل دردانه شیدا 1328

بلی افسوس کین بارش گران آمد چنان کز کف 1369

ز جان دل داد، پس پای تحمّل شانه شیدا 1328

ابوالقاسم چو شد مست بقا صهبا بمینا زد 1369

ز دُرد اصلِ وی لبریز شد پیمانه شیدا 1328

ببستی چشم بعد از این پسر از یک جهان و از دل 1369

نمود ارباب عقل و درک را دیوانه شیدا 1328

شب از باد اجل بفسرد شمع بزم آرائی 1369

که صبح جلوه اش را بُد بسی پروانه شیدا 1328

چو افتاد این همای از اوج هفتاد از ادب دیگر 1369

نپرّد طوطی شیرین دهن از لانه شیدا 1328

ز قیمت آنچه بودش داد و دی دزد اجل چون شد 1369

بجز او هم بها داری نبود از خانه شیدا 1328

نمودن در ادب چل سال صرف گنج زر دیگر 1369

زده پا در لحد با همّت مردانه شیدا 1328