"مرحوم قدسی دارای صفات و اخلاق پسندیده و در زمان خود بسیار ممتاز بود.

راستگو و راست کردار و در امور مالی کاملاً امین و صحیح العمل بود.

در دوستی بسیار استوار و ثابت قدم، و در ادای مراسم محبت غفلت نکرده و در انجام امور خویشان و دوستان ساعی بود.

در کارهای اداری بسیار مرتّب و جدّی بود و تا آخرین روز زندگانی با استقامت انجام وظیفه نمود و با این که تمکّن و اند وخته نداشت، در تمام عمر با شرافت و استغناء طبع زندگی کرد.

در ربیع الاول 1326 قمری (1287ش) در زمانی که اکثر مردم نسبت به مدارس بدبین بوده و مؤسسین آن ها را تفسیق و تکفیر می کردند، مدرسه قدسیه را افتتاح نمود و تا زمان فوت خود با استقامت خستگی ناپذیر و صحت عمل، آن را اداره و از این راه چهل سال خدمت بزرگی به فرهنگ اصفهان نمود و مخصوصاً چون مورد اعتماد تمام مردم بود، به جای تنقید و تکفیر، طبقات مختلف، مخصوصاً روحانیون بزرگ این شهر، تماماً فرزندان خود را به آن مدرسه سپردند و شاگردان آن اغلب از مشاهیر علم و ادب [گشته] و در مشاغل آزاد و ادارات دولتی به کار اشتغال دارند".[1]

قدسی از دیدگاه استاد همایی

مرحوم استاد جلال الدین همایی در "تاریخ اصفهان" می نویسد: "استاد جلیل نبیل آقا میرزا عبدالحسین قدسی خوشنویس اصفهانی از اساتید