نکته مهم در درس های ایشان این بود که اجتهادی درس می گفت. معتقد بود مجتهد باید در تمامی زمینه ها: فقه اصول منطق رجال و… صاحب نظر باشد نه ناقل سخن دیگران...

یک وقتی موضوع بحث مسأله رضاع بود؛ ایشان یک ماه درباره یک سطر صحبت کرده و مطلب ارائه داد.

روزی به ایشان گفتم: آقا! شما علاّمه اید، بحث را طوری مطرح می کنید که جای هیچ گونه سؤال و پرسش نمی ماند، خوب است این مطالب را بنویسید. فرمود: همان مطالبی که دیگران نوشته اند ما بفهمیم کفایت می کند و نیازی به نوشته های ما نیست.

متأسفانه مطالب و نکات علمی و دقیقی را که ایشان می فرمود کسی نبود که ثبت و ضبط کند".[1]

آیه الله میر سید علی علامه فانی می نویسد: "کان المرحوم یدرس الفقه والاصول والفلسفه صباحاً فی مدرسه الصدر، وأیاماً فی مدرسه "جدّه بزرگ" فی اصفهان، ولکن لم یرض بحضور الفلسفه کلّ من أراد الحضور؛ فکان یختار التلمیذ هو بنفسه...

ومن عجیب امره کیفیه تدریسه. إنّه کان یدرس الفقه مع التطویل غیر المعمول به ولکنه مفید جدّا؛ فمثلاً درس الرضاع سته أشهر فقهاً، والصوره النوعیه سته أشهر فلسفه؛ وقد سمعت أنّه کان یفسّر آیتین من القرآن طوال شهر واحد".[2]