آل بویه از خاندان شیعی و دوست‌دار اهل بیت بودند که تلاش قابل ستایشی در احیاء، بازسازی و توسعه مکان‌های مقدس به عمل آوردند. بسیاری از این خاندان در جوار امامان خود از جمله امام حسین علیه السلام و امام علی علیه السلام دفن شده‌اند. از قبر این پادشاهان بین قرن چهارم تا دوازدهم هجری آثاری برجای بود ولی اکنون اثری از آن ها نیست.
البته در 1316 ق، در کف سازی حیاط صحن و حرم برخی از سنگ‌های قبر آنان کشف شد:

وی در 373 ق در بغداد از دنیا رفت و در همان شهر به خاک سپرده شد. چندی بعد او را به نجف اشرف منتقل کردند [1] 162 و در قسمت پایین پای مبارک امام علی علیه السلام به خاک سپردند. براساس وصیت دیلمی، برروی سنگ قبرش چنین نوشته شده است:
«این قبر عضدالدوله است. دوست دارم تا در کنار این امام معصوم به خاک سپرده شوم به این امید که در روزی که هرکس هر کاری کرده بر او نمایان می‌شود من در امان باشم و صلواته علی محمد و عترته الطیبین». [2] 163 علامه هبة الدین شهرستانی این سنگ قبر را در 1315 ق دیده و توصیف کرده است. [3] 164

[1] . ابن جوزی، المنتظم، 7/ 117.
[2] . آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، 1/ 235 به نقل از مجالس المؤمنین، 379؛ ابن کثیر شافعی، البدایةوالنهایه، 11/ 301.
[3] . پیشین به نقل از مجله الاعتدال، 5/ 250.