از دیر باز به سبب فضیلت این مکان مقدس و امید به شفاعت و نجات از عذاب و سختی‌های روز حشر، بسیاری از سادات، عالمان، اندیشمندان و رجال سیاسی وصیت می‌کردند که در کنار مرقد مطهر امام علی علیه السلام و یا وادی السلام دفن شوند. برخی از به خاک سپرده شده‌ها در این مکان مقدس عبارت اند از:

این آستان کنار باب الطوسی حرم مطهر و در «شارع الطوسی» قرار دارد. این جا سکونت گاه شیخ الطائفه ابوجعفر محمد بن حسن طوسی بود که در سال های 448 ق تا 460 ق، یعنی به هنگام هجرتش به نجف، ساخت و در آن‌جا می‌زیست. او پیش از آن در بغداد اقامت داشت و از محضر شیخ مفید و سید مرتضی بهره می‌برد. و پس از وفات سید مرتضی به مرجعیت شیعه رسید. شیخ طوسی وصیت کرد که از این مکان به عنوان مسجد استفاده کنند و خود او را نیز، پس از مرگ، در آن جا به خاک بسپارند. در عصر شاه عباس ساختمان این آستان به همت شیخ بهایی از نو برپا شد. در 1298 ق نیز سید حسین نوه سید مهدی بحر العلوم بنای فرسوده آن را از نو ساخت. قسمت شرقی آستان در 1369 ق به هنگام احداث فلکه اطراف صحن تخریب شد که باقی مانده آن بنا هم چنان هست و گنبدی به رنگ سبز دارد. [2] 145 شیخ طوسی تالیف فراوانی در علم‌های گوناگون اسلامی از

[1] . حجت بلاغی، تاریخ نجف اشرف وحیره، تهران، مظاهری، 1328 ش، 168.
[2] . ادیب الملک، همان، 198؛ دایرة المعارف تشیع، 1/ 102.