ضامن آن حيوان و ضامن منافع متّصل و منفصل (مثل چاق شدن، شير و توليدمثل) آن نيز خواهد بود و بايد از مالك آن جستجو كند و اگر از پيدا كردنش نوميد شود، بايد از طرف صاحبش تصدّق كند و بنابر احتياط واجب از حاكم شرع هم اذن تحصيل كند.

(مسأله 3591) در فرض ياد شده، تا پيدا شدن صاحب آن حيوان، بايد از مال خودش علوفه آن را تهيه كند و حق مطالبه آن را از صاحب حيوان ندارد.

(مسأله 3592) اگر انسان حيوانى را در منطقهاى خالى از سكنه پيدا كند كه در معرض تلف باشد، يا به جهت نبودن آب و علف، يا به سبب حيوانات درنده، ميتواند آن را بگيرد، پس اگر در آن منطقه آبادى يا چادر نشينهايى باشد، بايد در آنجا به دنبال صاحبش بگردد، اگر صاحبش را پيدا كند، به او تحويل ميدهد و اگر پيدا نكند ميتواند آن را تملّك نمايد اگر بعدها صاحبش پيدا شود خودش و يا قيمتش را به او برمى گرداند.

(مسأله 3593) اگر انسان حيوانى را به جهت سركشى آن، يا بيمارى و از كار افتادگياش، و يا به جهت ناتوانى از هزينه علوفهاش، در بيابان رها كند، اگر آنجا آب و علف باشد و خطرى از درندگان آن را تهديد نكند، كسى نمى تواند آن حيوان را بگيرد، و اگر بگيرد، احكام ياد شده در مسأله 3590 بر او جارى ميشود. مگر اينكه قرينهاى باشد بر اينكه مالكش از آن اعراض كرده و هرگز به دنبال آن نخواهد آمد، در اين صورت ميتواند آن را بگيرد.

(مسأله 3594) و اگر آن را در محلّى رها كند كه آب و علف نباشد و حيوان در معرض تلف باشد، يابنده آن ميتواند آن را بگيرد، مگر در جايى‌