(مسأله 3520) احيا كردن زمين، عبارت است از انجام دادن چيزى كه به وسيله آن عرفاً بگويند كه در اين زمين عمران و آبادى انجام گرفته است، مثل اينكه آنجا را به صورت مزرعه، بستان، منزل، محلّ تجارت، انبار كالا، محلّ نگهدارى دام و طيور و امثال اينها در آورده باشد. و اگر چنين كارى انجام نشده باشد، ملكيّت نميآيد.

(مسأله 3521) حكم ديوار كشيدن و سنگچين كردن، در مسأله 3533 بيان خواهد شد.

(مسأله 3522) كسى كه به وسيله احياء و يا غير آن مالك زمينى بشود، در حريم آن حق پيدا ميكند، و لذا ميتواند از راه و چاه، چشمه و چراگاه و ديگر امكانات موجود در آن برخوردار باشد، به گونهاى كه حدود آن را بيان خواهيم كرد. از اين رهگذر شخص ديگرى نمى تواند طورى در آنها تصرّف كند كه با حقوق حريم آن سازگار نباشد.

(مسأله 3523) حدود راه جديد و نوساز، در صورتى كه توافق حاصل نشود، 5 ذراع، يعنى در حدود دو متر و نيم است و مستحب است كه 7 ذراع، يعنى در حدود سه متر و نيم باشد.

(مسأله 3524) اگر كسى زمينى دارد و ديگرى ميخواهد زمين رو به روى او را احياء كند، بايد به مقدار ياد شده (5 يا 7 ذراع) از زمين او فاصله بگيرد تا فرصت و مجالى براى رفت و آمد او باشد.

(مسأله 3525) اگر كسى زمينى را احيا كرده كه از خيابان اصلى فاصله دارد، او حق دارد كه راهى را به مقدار ياد شده تا خيابان اصلى براى خودش منظور كند، ولى اگر به كمتر يا بيشتر از آن توافق كنند مانعى ندارد.