مكروه است، مگر اينكه محذور شرعى بر آن مبتنى شود، مثلًا موجب شود به شخص با ايمانى ضرر برسد، در اين صورت حرام ميباشد.

(مسأله 3429) سوگند به دروغ حرام است، مگر اينكه براى دفع ظلم از خويش و يا از يك مسلمان و يا براى پرهيز از يك گناه باشد، مثل كسى كه شخص ستمگرى از او ميخواهد كه غنا بخواند و او سوگند ياد ميكند كه بلد نيست. در اين موارد جايز ميشود. و به هر حال در اين موارد كفّاره واجب نمى شود.

(مسأله 3430) كسى كه سوگندى ياد كرده كه بر او حرام بوده، بايد توبه كند و از خداوند طلب مغفرت كند.

(مسأله 3431) خدا را به شهادت طلبيدن و گفتن: «خدا گواه است»، «خدا ميداند» نيز همانند سوگند ميباشد، يعنى اگر بر خلاف واقع انسان خدا را به شهادت بطلبد حرام ميباشد و بايد توبه كند.

(مسأله 3432) سوگندى كه به وسيله آن حقى ثابت ميشود، سوگند به ذات اقدس الهى است، امّا با سوگند به پيامبران، امامان، قرآن، كعبه و غير آنها حقى ثابت نمى شود.

(مسأله 3433) سوگندى موجب ثبوت حق، سقوط دعوا و رفع اختلاف است كه به در خواست حاكم شرع انجام پذيرد.

(مسأله 3434) اگر طرفين نزاع با يكديگر توافق كنند كه با سوگند يكى از آنها طرف مقابل از ادّعاى خود صرف نظر كند، با سوگند او ادّعاى طرف مقابل ساقط ميشود، اگرچه به ذاتاقدس الهى نباشد و بنابه در خواست حاكم شرع نيز نباشد.