كند، مثلًا بگويد: به خدا به زيارت امام حسين (عليه السلام) خواهم رفت، اگر خدا بخواهد. در اينجا اگر به زيارت نرفت كفّارهاى بر او نيست. ولى اگر منظورش اين باشد كه حتماً به زيارت برود و آوردن انشاء الله از باب تبرك است، يا به اين منظور است كه هيچ كارى در خارج بدون مشيّت پروردگار محقّق نمى شود، در اينجا زيارت بر او واجب است و اگر نرود كفاره بر او ثابت ميشود.

(مسأله 3420) در قرآن كريم و احاديث معصومين (عليهم السلام) تأكيد فراوان شده كه هرگز چيزى را بدون «انشاءالله» بر زبان جارى نكنيم، حتى در برخى از روايات آمده كه اگر چيزى را به انشاء الله مقيد نكرديد، هر وقت يادتان آمد بگوييد: «ان شاء الله». اگرچه 40 روز از آن گذشته باشد. البته اين انشاء الله يك امر تبرّكى است و به وسيله آن نذر و عهد منحل نمى شود. و قسم نيز بنابر احتياط واجب با آن منحل نمى شود.

(مسأله 3421) اگر انسان فرش و ظرف و چراغى را براى كعبه معظّمه يا يكى از مشاهد مشرّفه نذر كند، اگر خود آن در آنجا قابل استفاده باشد، بايد عيناً در آنجا به كار گرفته شود، و در غير اين صورت، آن را ميفروشند و پولش را در آنجا مصرف ميكنند.

(مسأله 3422) اگر چيزى كه براى كعبه يا يكى از حرمها نذر شده، در اثر خيانت نگهبانان يا ناتوانى آنان در آنجا قابل استفاده نباشد، آن را براى محتاجان از حاجيان يا زائران آن حرم صرف ميكنند.

(مسأله 3423) اگر چيزى را براى شخص پيامبر (صلى الله عليه وآله)، يا يكى از امامان يا يكى از اولياى الهى نذر كرده باشد، آن را در راههاى خيريّه صرف ميكنند و ثوابش را به آن شخص اهدا ميكنند، مگر اينكه راه مشخّصى را هنگام نذر تعيين كرده باشد، كه بايد در آن راه صرف شود.