«اى كسانى كه ايمان آوردهايد، خود و خانواده خويش از آتشى كه ... نگهداريد».

(مسأله 3163) شايسته است متصدّى تربيت كودك با كمال نرمش، بزرگوارى، اخلاق شايسته، رفتار نيكو، معاشرت و ملاطفت با او رفتار كند، تا كاملًا محبّت و مودّت او را به خودش جذب كند تا گفتارش در او مؤثّر باشد، و رفتارش براى او درس باشد. چنانكه خداوند متعال ميفرمايد: [ادْعُ إِلِى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ][36]:

«با حكمت و اندرز نيكو به سوى پروردگارت فراخوان».

رسول اكرم (صلى الله عليه وآله) در اين رابطه بيانات شيوائى دارند، كه از آن جمله است:

1) نرمش در هر كجا قرار بگيرد بر زيبائى آن ميافزايد و از هر كجا برداشته شود آن را زشت نمايد.

2) خداى رحمت كند پدر و مادرى را كه- با اخلاق نيكو- بر نيكو شدن فرزندانشان يارى نمايند.

(مسأله 3164) ولى ميتواند فرزندش را در مقام تربيت، به مقدارى كه صلاح ميداند تأديب كند، ولى هرگز نبايد زياده روى كند و نبايد براى انتقام جويى به چنين كارى اقدام كند، بلكه صرفاً براى تربيت، آنهم حساب شده، تدريجى و عاقلانه باشد، كه كودك ضعيف است و آسيب پذير.

(مسأله 3165) پدر در مقام تربيت كودك نبايد مشكلات خارجى و ناراحتيهاى شخصى خودش را دخالت بدهد، بلكه بايد فقط مصلحت كودك را از نظر تربيت در نظر بگيرد.

[36] ( 1) سوره نحل( 16)، آيه 125.