يا تا من زنده هستم از آن استفاده كند.

(مسأله 2696) در سُكنى، رُقبى و عُمرى شرط است كه عين را براى فرد معين حبس كند، پس اگر آن را براى طبقهاى مثلًا حبس كند، آن را فقط «حبس» مينامند.

(مسأله 2697) در عناوين ياد شده، چنانكه در آغاز فصل گفتيم، مالكيّت عين از مالك سلب نمى شود و عين از ملك او بيرون نميرود، و لذا هر وقت بخواهد ميتواند آن را بفروشد و با خريدار شرط كند كه تا وقت تعيين شده و يا براى هميشه از منافع آن استفاده نكند و در اين صورت حبس باطل نمى شود.

(مسأله 2698) كسى كه عينى براى او حبس شده نمى تواند آن را به كسى اجاره دهد و يا منافع آن را با كسى مصالحه كند، يا از كسى مبلغى بگيرد و حق استفادهاش را از آن ساقط نمايد، زيرا او مالك منافع آن عين نيست، تا آن را به كسى واگذار كند.

(مسأله 2699) با توجه به اينكه ظهور يا قدر متيقّن از حبس آن است كه شخصاً از آن عين بهره مند گردد، نمى تواند آن را به كسى واگذار كند، از اين رو جواز مصالحه نيز مشكل ميشود.

(مسأله 2700) كسى كه عينى براى او حبس شده، اگر نخواهد از آن استفاده كند، منافع آن به مالك بر ميگردد و به تبع عين تحت سيطره‌او قرار ميگيرد.