يا نه؟ و ديگر ويژگيهاى آن نيز به همين سه طريق ياد شده ثابت ميشود.

(مسأله 2676) هر بنيادى و يا هر عينى كه شايستگى وقف را داشته باشد، و بر روى آن عنوان وقف نوشته شده باشد، و احتمال داده شود كه آن نوشته صحّت دارد، اين نوشته دو صورت دارد:

1) از نوشته معلوم باشد كه عادتاً به دست كسى كه اين عين را در اختيار داشته، نوشته شده است، مانند كاشيكارى هاى نصب شده در ساختمان، يا نوشته هاى حكّ شده در ظروف و امثال آن، و وقف نامه هاى توأم با مهر و امضا و تاريخ در نسخه هاى دستنويس و امثال آن.

2) نوشته هاى معمولى، مانند نوشتهاى كه مثلًا با ماژيك روى ديوارى نوشته شده باشد.

قسم دوّم هيچ ارزشى ندارد، ولى ظاهر اين است كه قسم اوّل موجب ميشود كه به وقف بودن آن حكم شود.

(مسأله 2677) چيزى كه روى آن نوشتهاى دالّ بر وقف بودن حكّ شده، در دست كسى باشد و او ادّعاى مالكيّت بكند و براى آن نوشته توجيه معقولى بيان نمايد، پذيرفته ميشود و احكام ملكيّت بر آن جارى ميشود. و اگر ادّعا كند آن را خريده و شرايط مجوّز فروش وقف را احراز نموده است، گفتارش پذيرفته ميشود.

(مسأله 2678) ميزان در تعيين نوع وقف، كيفيت وقف و ديگر ويژگيهاى آن، ظاهر گفتار واقف است. پس آنچه از تعبير واقف با ملاحظه قراين زمانى و مكانى حاكم بر آن، استفاده شود، به آن عمل ميشود.

(مسأله 2679) اگر در اثر گنگ بودن يا گم شدن وقفنامه، محل مصرف موقوفه معلوم نباشد، اگر هزينه كردن آن در همه جهات مورد