(مسأله 2236) اگر در عاريه چيزى قيد نشود، انصراف به منافعى دارد كه عرفاً در آن موارد به كار گرفته ميشود و كمتر به جنس صدمه ميزند.

(مسأله 2237) عاريه گيرنده در مقابل عاريه ضامن نيست، مگر در موارد زير:

1) اگر جنس عاريه طلا و نقره باشد، عاريه گيرنده ضامن است، مگر اينكه شرط كنند كه ضامن نباشد.

2) در استفاده از عاريه زياده روى كرده باشد و يا در نگهدارى آن كوتاهى كرده باشد، چنانكه در باب وديعه خواهيم گفت.

3) شرط ضمان كرده باشند.

(مسأله 2238) عاريه عقد جايز است و لذا هر يك از عاريه دهنده و عاريه گيرنده هر وقت خواستند ميتوانند از عقد خود برگردند، مگر اينكه در آن شرط مدّت كنند. در اين صورت تا فرارسيدن زمان تعيين شده بايد به شرط خود عمل كنند.

(مسأله 2239) اگر چيزى را براى هدف خاصى عاريه كنند كه لازمه آن ادامه آن تا مدّت معينى باشد، در واقع شرط ضمنى شده كه تا آن وقت فسخ نكنند، مثل اينكه زمين را براى زراعت، اسب را براى مسافرت و ديگ را براى غذا پختن عاريه كنند، در اين صورت تا رسيدن زراعت، برگشتن مسافر و مهيّا شدن غذا، نمى توان از عاريه اعلان انصراف كرد.

(مسأله 2240) در همه مثال هاى ياد شده پيش از شروع به استفاده از عاريه، مالك ميتواند اعلام انصراف كند، مگر اينكه شرط عدم انصراف كرده باشد، در اين صورت بايد به شرط خود وفا كند.