فصل دهم: احكام سلف (پيش فروش)

سَلَف عبارت از معامله ايست كه در آن كالا به صورت كلّى و مدّتدار باشد، ولى بهاى آن نقدآ پرداخت شود، دقيقاً بر عكس نسيه، كه در آن جنس نقد و پول مدت دار ميباشد.

به معامله سلف، «سَلَم» نيز گفته ميشود.

(مسأله 1936) در معامله سلف حتماً بايد مدّتدار بودن كالا شرط شود، وگرنه معامله تبديل به نقد ميشود.

(مسأله 1937) انسان نمى تواند يك جنس مشخّصى را كه فعلا مالك آن نيست، به كسى بفروشد، به اين منظور كه از صاحبش خريدارى كند، يا از مالكش بخواهد كه به او ببخشد، آنگاه به مشترى تحويل دهد. و اگر چنين كارى را انجام دهد معامله باطل است.

(مسأله 1938) در فرض بالا اگر آن جنس را از مالكش خريدارى كند، مشترى مالكِ آن نمى شود و بر مشترى واجب نيست آن را خريدارى كند.

(مسأله 1939) اگر انسان جنسى را كه مالكش نيست، با كسى گفتگو كند، به اين منظور كه از صاحبش خريدارى كند و پس از آنكه به ملك او در آمد به آن طرف بفروشد، مانعى ندارد. لكن به شرط اينكه قبلًا دادوستد انجام نگرفته باشد و حق آزادى طرفين براى خريدن و نخريدن محفوظ باشد. پس از آنكه به ملك او در آمد ناگزير نيست كه به شخص طرف‌