بخش تكميلى: پيرامون توبه‌

خداوند منّان از روى رحمت بيكران و عنايت بى پايان، درِ توبه را به روى بندگان خطاكارش گشوده، در آيات بسيارى از قرآن كريم بندگان را به سوى توبه تشويق و تحريص نموده است.

رسول گرامى اسلام و پيشوايان معصوم (صلوات الله عليهم اجمعين) نيز در احاديث فراوانى گنهكاران را به طرفِ توبه تشويق نمودهاند.

در حديثى آمده است: هنگامى كه انسان مرتكب گناهى شود، خداوند منّان تا هفت ساعت به او مهلت ميدهد، اگر در اين مدّت توبه كند، آن گناه در نامه اعمالش ثبت نمى شود. اگر توبه نكند يك گناه در نامه اعمالش نوشته ميشود، و تا زمانى كه روح در بدن دارد و آثار مرگ را مشاهده نكرده، راه توبه باز است. چنانكه در احاديث فراوان بر آن تأكيد شده است.

از اين رهگذر شرعاً و عقلًا بر مؤمن واجب است تا متوجّه گناهى شد فوراً توبه كند و فرصت را از دست ندهد، پيش از آنكه اجل به صورت ناگهانى فرا رسد و يا در اثر تكرار گناه قلبش سياه شود و بر آن مُهر زده شود، ديگر از خواب غفلت بيدار نشود، از مستى عصيان هشيار نگردد و در زُمره كسانى قرار بگيرد كه خدا را فراموش كردهاند و خداوند نيز آنها را از ياد خويشتن غافل نموده است وگرنه خداوند هرگز به بندگانش ستم نمى كند.

كسى كه توبه ميكند بايد از كردار خود نادم و پيشمان شود، گذشته را