(مسأله 1140) كسى كه در شرايط نماز زياد شك ميكند، بايد به شك خود اعتنا نكند، اگر چه در اثناى نماز چنين شكى روى دهد.

(مسأله 1141) اگر نمازگزار پيش از شروع در نماز در مورد يكى از شرايط نماز- مثل طهارت- شك كند، بايد به شك خود اعتنا كند و بنا را بر نبودن آن شرط بگذارد، اگر چه زياد شك كند، مگر اين كه به حدّ وسواس برسد، در اين صورت اعتنا نمى كند.

(مسأله 1142) ميزان در كثيرالشّك بودن نظر عرف است، ولى اگر كسى در سه نماز پشت سر هم شك كند او حتماً كثيرالشّك است، و شايد با كمتر از آن نيز عنوان كثيرالشّك صدق بكند.

(مسأله 1143) حكم كثيرالشّك منحصراً در موردى جارى ميشود كه شكّش مستند به وسوسه هاى شيطانى باشد، ولى اگر شك او مستند به عوامل خارجى از بيمارى، ترس و امثال آنها باشد كه معمولًا آشفتگى خاطر ميآورد، حكم كثيرالشّك جارى نمى شود، و بايد به شكّ خود اعتنا كند.

مقام دوّم: شك در ركعتهاى نماز

(مسأله 1144) اگر نمازگزار در اثناى نماز در تعداد ركعتهاى آن شك كند، اگر به يكى از دو طرف آن ظنّ پيدا كند- ولو بعد از تأمّل- بايد به ظنّ خود عمل كند و اگر به هيچ طرف ظن پيدا نكند، اگر در نماز دو ركعتى يا سه ركعتى و يا در ركعتهاى اوّل و دوّم نماز چهار ركعتى باشد، نمازش باطل است، بايد نماز را به هم بزند و از سر بگيرد.