شهاب‌الدين سهروردى، از بزرگان عرفاى زمان خود بود و مريدان بسيارى را تربيت كرد. معاصران وى، نظير ابن‌نجار و ابن‌نقطه، او را با عبارت «شيخ زمان خود» ستوده‌اند.[1450] طريقت سهرورديه، از طرق مشهور تصوف كه به‌ويژه در هند و پاكستان انتشار وسيعى داشته، به وى منسوب است.

سهروردى در زمان خود، مورد اعتقاد عموم مردم و مورد توجه حكام و امرا بود. از سوى خليفه، چند بار به عنوان رسول و پيام‌آور، به شام و يك بار نيز به سلطان خوارزمشاه، فرستاده شد. همچنين به عنوان شيخ و متولى تعدادى از خانقاه‌هاى صوفيان در بغداد، تعيين شد.[1451]

تأثير وى در نشر و توسعه و توجيه و تنزيه تصوف، نه فقط از طريق مجالس وعظ و ارشاد و تربيت مريدان در محافل و رباطها و خانقاه‌ها بود، بلكه تا حد زيادى نيز از طريق كتب و رسالاتى بود كه وى در شرح عقايد صوفيه و نقد آراء اهل‌بدعت، نوشته بود. اين آثار، شهرت بسيارى را براى او آورد. از تأليفات او، مى‌توان كتب و رسالات زير را نام برد:

«عوارف المعارف» در بيان معارف صوفيه كه از مهم‌ترين كتب درسى صوفيه پس از سهروردى به‌شمار مى‌آيد، رشف النصايح الايمانية في كشف الفضايح اليوانية كه آن را براى تنبّه برخى از جوانانى نوشت كه به فلسفه اشتغال مى‌ورزيدند، اعلام الهدي وعقيدة ارباب التقي (كه آن را در مكه تأليف كرد)، رسالة السير والطير، ارشاد المريدين واتحاد الطالبين، الرحيق المختوم لذوى العقول والفهوم، رساله وصية، جذب القلوب الي مواصلة المحبوب، الاسماء الاربعون، بهجة الابرار، رسالة في السلوك، الرسالة العاصمية، مناسك الحج، بغية البيان في تفسير القرآن.[1452]

[1450] . تاريخ الاسلام، ج 46، ص 114؛ طبقات الشافعية الكبري، ج 8، ص 340.

[1451] . تاريخ الاسلام، ج 46، ص 114.

[1452] . هدية العارفين، ج 1، صص 785 و 786.