او را آل ادريس مى‌خواندند و در حائر سكونت داشت و سادات جليل‌القدر، اهل رياست، بزرگى و بزرگوارى و نجابت و نقابت بودند.[1192]

سيد ادريس، سه فرزند، به نام‌هاى سيد محمد، سيد سلطان و نعمت داشت. سيد سلطان بن ادريس، نقيب حائر بود و از او چهار فرزند، به يادگار ماند كه عبارت‌اند از: سيد سليمان، سيد ادريس، سيد اسماعيل و سيد ثابت.[1193]

در كتاب مدينة الحسين، شجره‌نامه سيد ادريس، ذكر شده و فرزندان او را چنين معرفى كرده است: سلطان كمال الدين، على زين العابدين و نعمت الله. پس از وفات سيد ادريس، نقابت اشراف سادات، به فرزند ارشدش، سيد سلطان كمال الدين، از سال 948- 976 ه. ق، منتقل شد. همچنين پس از فوت او، نقابت به فرزند او، سيد سليمان بن سلطان، از سال 997- 1004 ه. ق، و سپس فرزند او، سيد محمد دراج نقيب النقباى عراق، از سال 1032- 1048 ه. ق، رسيد كه در عهد سلطان مراد چهارم عثمانى، به دست والى بغداد، درويش محمد پاشا، كشته شد.[1194]

نوادگان سيد ادريس‌

سيد ضامن بن شدقم حسينى كه هم‌عصر با نوادگان سيد ادريس موسوى بود، گزارش جالبى از سادات آل ادريس در حائر، بغداد و حتى اصفهان نقل مى‌كند كه درخور اهميت است. او مى‌نويسد:

سيد سليمان بن سلطان بن ادريس، صاحب دو فرزند، به نام‌هاى، محمد دراج و ثابت بود. فرزندان محمد دراج، با عنوان آل‌دراج خوانده مى‌شدند. وى سيدى جليل‌القدر، با حشمت و قدرت و مقابل زورگويان، بسيار سخت‌گير و فردى جسور و با صولت بود و نقابت سادات حائر شريف را بر عهده داشت. مدتى به سلطان صفوى تمايل‌

[1192] . آل ادريس بالحائر، سادات اجلاء.« اهل رئاسة و عظمة وصولة ودولة ونجابة ونقابة».

[1193] . تحفة الازهار، ج 3، صص 174 و 175.

[1194] . معجم المراقد و المزارات فى العراق، صص 70 و 71.