نمى‌داند لباس خودش نجس شده يا لباسى كه هيچ از آن استفاده نمى‌كند و مال ديگرى است، احتياط واجب آن است كه از لباس خود و يا ظرف محل ابتلاء خود اجتناب كند.

مسأله 2 اخلاطى كه از گلو يا بينى مى‌آيد اگر خون نداشته باشد، اگر چه در باطن با خون برخورد نموده پاك است و هم چنين اشيائى كه از خارج داخل بدن شوند و در آنجا ملاقات با نجاست نمايند، مانند اسباب اماله كه در مخرج غائط وارد مى‌شود، اگر بعد از بيرون آمدن آلوده به نجاست نيست، پاك است.

نجاستهايى كه اجتناب از آنها در نماز لازم نيست‌

مسأله 1 اگر در بدن يا لباس نمازگزار خون زخم يا جراحت يا دمل باشد، چنانچه طورى است كه آب كشيدن و تطهير بدن يا لباس يا عوض كردن لباس براى بيشتر مردم سخت است، تا وقتى كه زخم و يا جراحت و دمل خوب نشده مى‌تواند با آن خون نماز بخواند، و هم چنين است اگر شستن يا عوض كردن لباس بر خود شخص مشكل و دشوار باشد، اگر چه براى بيشتر مردم مشكل نباشد، در اين صورت شستن لازم نيست.

مسأله 2 اگر خون از زخمى كه توى دهان و بينى و مانند اينها است و هم چنين خون بواسير اگر چه دهانه‌اش بيرون نباشد به بدن يا لباس برسد، با شرايطى كه در بالا گفته شد، صحت نماز با آن خالى از قوت نيست.

مسأله 3 خونى كه كمتر از جاى يك درهم، كه به اندازه بند انگشت سبابه است، بدن يا لباس نمازگزار به آن آلوده باشد نمازش صحيح است.

مسأله 4 خون كمتر از درهم در صورتى نماز با آن صحيح است كه خون حيض يا نفاس و بنا بر احتياط واجب خون استحاضه و نجس العين، مثل خون سگ و خوك و كافر و مردار، و خون حيوان حرام گوشت نباشد؛ اگر چه صحت نماز در غير خون حيض و نفاس و استحاضه خالى از وجه نيست.