مصرف خمس‌

مسأله 1 خمس را بايد دو قسمت كنند: يك قسم آن: سهم سادات است و بايد به سيد فقير يا سيد يتيم يا به سيدى كه در سفر مانده باشد بدهند، و احتياط واجب در اين خمس آن است كه به دست مجتهد برسد و يا اين كه به اجازه ايشان در مصارف صرف شود. و قسمت ديگر: سهم امام (عليه السّلام) است كه در اين زمان بايد به دست مجتهد جامع الشرائط برسد يا به مصرفى كه مورد اجازه اوست برسانند. ولى اگر انسان بخواهد سهم امام را به مجتهدى كه از او تقليد نمى‌كند برساند در صورتى مى‌تواند به او بدهد كه مصرف آن مجتهد با مجتهدى كه از او تقليد مى‌كند در كيفيت يكى باشد، يا اين كه آن مجتهد بر طبق نظر مقلد او رفتار نمايد.

مسأله 2 معتبر است در جميع اصناف مستحق خمس، ايمان، لكن عدالت در آنها معتبر نيست بنا بر اصح، اگر چه ملاحظه رجحان بهتر است، و احوط آن است كه به متهتّك و متجاهر به فسق خمس داده نشود، بلكه در صورتى كه دادن خمس اعانت بر گناه، و ندادن، موجب رو گردانى از گناه باشد، پس در اين صورت دادن خمس جايز نيست على الاقوى.

مسأله 3 سيد يتيم كه به او خمس مى‌دهند بايد فقير باشد، ولى سيدى كه در سفر طاعت و يا غير معصيت محتاج باشد اگر در وطنش فقير هم نباشد، مى‌شود به او خمس داد.

مسأله 4 كسى كه ادعاى سيادت مى‌كند سيادت او به مجرد دعوى ثابت نمى‌شود، مگر آن كه دو نفر شاهد به سيادت او شهادت دهند و يا آن كه مشهور به سيادت باشد در شهر خود و كسى منكر آن نباشد، پس بنا بر اين اشخاصى كه در شهرهاى خود و يا ميان مردم به سيادت معروفند و منكرى از براى آنها نيست مى‌شود به آنها خمس داد.