مسأله 12 اگر بخواهد از غير، روزه بگيرد بايد قصد نيابت او را بكند.

مسأله 13 روزى را كه انسان شك دارد آخر شعبان يا اول رمضان است بنا بگذارد كه آخر شعبان است و واجب نيست روزه بگيرد. و چنانچه بخواهد روزه بگيرد نمى‌تواند نيت روزه رمضان كند، ولى به طور ترديد مى‌تواند نيت كند كه اگر رمضان است روزه رمضان، و اگر رمضان نيست روزه مستحب باشد. و هم چنين مى‌تواند روزه قضا و يا روزه مستحبى نيت كند و چنانچه بعد معلوم شد رمضان بوده، از رمضان محسوب مى‌شود.

مسأله 14 چنانچه در روزى كه شك دارد آيا آخر شعبان است يا اول رمضان بنا گذاشت افطار كند و در ما بين روز معلوم شد ماه رمضان است، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام داده باشد و يا بعد از زوال ظهر معلوم شده كه رمضان است، بايد باقى مانده روز را ادب كند و امساك نمايد، و بعد از رمضان هم قضاء آن روز را بگيرد. امّا چنانچه كارى كه روزه را باطل مى‌كند تا قبل از ظهر انجام نداده باشد، نيت شهر رمضان مى‌كند و روزه او صحيح است.

مسأله 15 در روزه مستحب و روزه واجبى كه وقت آن معين نيست اگر قصد كند كه روزه خود را باطل كند و يا مردد شود كه به جا آورد يا نه، چنانچه به جا نياورد و پيش از ظهر دوباره نيت روزه كند، روزه او صحيح است.

چيزهايى كه روزه را باطل مى‌كند

مسأله نه چيز روزه را باطل مى‌كند: اول: خوردن و آشاميدن. دوم: جماع. سوم: استمناء، يعنى انسان با خود كارى كند كه منى از آن بيرون آيد. چهارم: دروغ بستن به خدا و پيغمبر و جانشينان پيغمبر صلوات اللَّه عليهم پنجم: رسانيدن غبار غليظ به حلق. ششم: فرو بردن تمام سر در آب. هفتم: باقى ماندن بر جنابت و حيض و نفاس تا اذان صبح. هشتم: اماله كردن با چيزهاى روان. نهم: قى كردن، كه احكام تمام اينها در مسائل آينده يكى پس از ديگرى بيان مى‌شود.