دوم: مسكين، و آن كسى است كه از فقير سخت‌تر مى‌گذراند.

سوم: كسى كه از طرف امام عليه السلام يا نايب امام مأمور است كه زكات را جمع و نگهدارى نمايد و به حساب آن رسيدگى كند و آن را به امام عليه السلام يا نايب امام يا فقرا برساند.

چهارم: كافرهايى كه اگر زكات به آنان بدهد به دين اسلام مايل مى‌شوند، يا در جنگ به مسلمانان كمك مى‌كنند.

پنجم: خريدارى بنده‌ها و آزاد كردن آنان.

ششم: بدهكارى كه نمى‌تواند قرض خود را بدهد.

هفتم: سبيل‌اللَّه؛ يعنى كارى كه مانند ساختن مسجد منفعت عمومى دينى دارد، يا مثل ساختن پل و اصلاح راه كه نفعش به عموم مسلمانان مى‌رسد و آنچه براى اسلام نفع داشته باشد به هر نحو كه باشد.

هشتم: ابن السبيل؛ يعنى مسافرى كه در سفر درمانده شده و احكام اينها در مسائل آينده گفته خواهد شد.

مسأله 1926- احتياط واجب آن است كه فقير و مسكين بيشتر از مخارج سال خود و عيالاتش را از زكات نگيرد و اگر مقدارى پول يا جنس دارد، فقط به اندازه كسرى مخارج يك سالش زكات بگيرد.

مسأله 1927- كسى كه مخارج سالش را داشته اگر مقدارى از آن را مصرف كند و بعد شك كند كه آنچه باقى مانده به اندازه مخارج سال او هست يا نه، نمى‌تواند زكات بگيرد.

مسأله 1928- صنعتگر يا مالك يا تاجرى كه درآمد او از مخارج سالش كمتر است، مى‌تواند براى كسرى مخارجش زكات بگيرد. و لازم نيست ابزار كار يا ملك يا سرمايه خود را به مصرف مخارج برساند.

مسأله 1929- فقيرى كه خرج سال خود و عيالاتش را ندارد، اگر خانه‌اى دارد كه‌