مسأله 1230- اگر در نماز احتياط چيزى كه ركن نيست سهواً كم يا زياد شود، سجده سهو ندارد.

مسأله 1231- اگر بعد از سلام نماز احتياط شك كند كه يكى از اجزا يا شرايط آن را به‌جا آورده يا نه، به شك خود اعتنا نكند.

مسأله 1232- اگر در نماز احتياط، تشهد يا يك سجده را فراموش كند، احتياط آن است كه بعد از سلام آن را قضا نمايد، اگرچه واجب نيست.

مسأله 1233- اگر نماز احتياط و قضاى يك سجده يا قضاى يك تشهد يا دو سجده سهو بر او واجب شود، بايد اول نماز احتياط را به‌جا آورد.

مسأله 1234- حكم گمان در ركعت‌هاى نماز حكم يقين است، مثلًا اگر در نماز چهار ركعتى انسان گمان دارد كه نماز را چهار ركعت خوانده نبايد نماز احتياط بخواند، ولى اگر در غير ركعت‌ها گمان پيدا كند بايد به احتياط عمل نمايد و دستور در هر موردى طور مخصوصى است كه در كتاب‌هاى مفصل گفته شده است.

مسأله 1235- حكم شك و سهو و گمان در نمازهاى واجب يوميه و نمازهاى واجب ديگر فرق ندارد، مثلًا اگر در نماز آيات شك كند كه يك ركعت خوانده يا دو ركعت، چون شك او در نماز دو ركعتى است، نمازش باطل مى‌شود.

سجده سهو

مسأله 1236- براى سه چيز بعد از سلام نماز، انسان بايد دو سجده سهو به دستورى كه بعداً گفته مى‌شود به‌جا آورد:

اول: آن كه در بين نماز، سهواً حرف بزند.

دوم: آن كه يك سجده را فراموش كند.

سوم: آن كه در نماز چهار ركعتى بعد از سجده دوم شك كند كه چهار ركعت خوانده يا پنج ركعت، و در دو مورد هم احتياط واجب آن است كه سجده سهو بنمايد: