اول: در كوچه‌هاى بن‌بست در صورتى كه صاحبانش اجازه نداده باشند. دوم:

در ملك كسى كه اجازه تخلّى نداده است. سوم: در جايى كه براى عده مخصوصى وقف شده است مثل بعضى از مدرسه‌ها. چهارم: روى قبر مؤمنين در صورتى كه بى‌احترامى به آنان باشد.

مسأله 65- در سه صورت، مخرج غائط فقط با آب پاك مى‌شود:

اول: آن كه با غائط، نجاست ديگرى مثل خون بيرون آمده باشد. دوم: آن كه نجاستى از خارج به مخرج غائط رسيده باشد. سوم: آن كه اطراف مخرج بيشتر از مقدار معمول آلوده شده باشد، و در غير اين سه صورت مى‌شود مخرج را با آب شست و يا به دستورى كه بعداً گفته مى‌شود با پارچه و سنگ و مانند اينها پاك كرد، اگرچه شستن با آب بهتر است.

مسأله 66- مخرج بول با غير آب پاك نمى‌شود، و مردها اگر بعد از برطرف شدن بول يك مرتبه بشويند كافى است، ولى زنها و همچنين كسانى كه بولشان از غيرمجراى طبيعى مى‌آيد، احتياط واجب آن است كه دو مرتبه بشويند.

مسأله 67- اگر مخرج غائط را با آب بشويند، بايد چيزى از غائط در آن نماند، ولى باقى ماندن رنگ و بوى آن مانعى ندارد، و اگر در دفعه اول طورى شسته شود كه ذره‌اى از غائط در آن نماند، دوباره شستن لازم نيست.

مسأله 68- هرگاه با سنگ و كلوخ و مانند اينها غائط را از مخرج برطرف كنند، اگر چه پاك شدنش محل تأمل است ولى نماز خواندن مانعى ندارد و چنانچه چيزى هم به آن برسد نجس نمى‌شود و ذره‌هاى كوچك و لزوجت محل اشكال ندارد.

مسأله 69- لازم نيست با سه سنگ يا سه پارچه مخرج را پاك كنند، بلكه با اطراف يك سنگ يا يك پارچه هم كافى است، بلكه اگر با يك مرتبه هم غائط برطرف شد كفايت مى‌كند، ولى با استخوان و سرگين و يا چيزهايى كه احترام آنها لازم است، مانند كاغذى كه اسم خدا بر آن نوشته، اگر پاك كند محل را، نماز نمى‌تواند بخواند.

مسأله 70- اگر شك كند كه مخرج را تطهير كرده يا نه، اگرچه هميشه بعد از بول يا غائط فوراً تطهير مى‌كرده، بايد خود را تطهير نمايد.