مسأله 9- اگر در سكوت علماى دين و رؤساى مذهب- أعلى اللَّه كلمتهم- تقويت ظالم و تأييد او باشد- و العياذ باللَّه- سكوت كردن بر آنان حرام است و بر آن‌ها واجب است اظهار كنند و لو اينكه در رفع ظلم او مؤثر نباشد.

مسأله 10- اگر سكوت علماى دين و رؤساى مذهب- اعلى اللَّه كلمتهم- موجب جرأت ستمكاران بر ارتكاب بقيّه محرمات و ايجاد بدعت‌ها شود، سكوت كردن بر آنان حرام است و بر آن‌ها واجب است انكار نمايند؛ اگر چه در از بين بردن حرامى كه صورت مى‌پذيرد، تأثيرى نداشته باشد.

مسأله 11- اگر سكوت علماى دين و رؤساى مذهب- أعلى اللَّه كلمتهم- موجب سوء ظن به ايشان و هتك آنان و نسبت دادنشان به چيزى كه صحيح نيست و منتسب شدن چيزى به ايشان كه جايز نيست بشود، مانند اينكه- نعوذ باللَّه- اعوان ظلمه به حساب آيند، بر آن‌ها واجب است براى برطرف كردن ننگ از ساحت خويش انكار نمايند؛ و لو اينكه در رفع ظلم اثر نكند.

مسأله 12- اگر ورود بعضى از علما مثلًا در بعضى از امور دولت‌ها موجب اقامه واجبى يا واجباتى، يا موجب ريشه‌كن كردن منكرى يا منكراتى شود و محذور مهم‌ترى مانند هتك حيثيّت علم و علما و تضعيف اعتقادات مردم ضعيف نداشته باشد، (وارد شدن در اين امور) به طور كفايى واجب است، مگر آن‌كه چنين چيزى به جز براى بعضى از افراد مشخص به جهت خصوصيتى كه در او است ممكن نباشد، كه (در اين صورت) بر چنين فردى عيناً واجب است.

مسأله 13- براى طلاب علوم دينى داخل شدن در مؤسساتى كه دولت، آن‌ها را به نام مؤسسه دينى درست كرده، مانند مدارس قديمى كه دولت آن‌ها را در اختيار گرفته و براى طلاب آن‌ها از اوقاف مستمرى مى‌دهد جايز نيست و گرفتن مستمرى آن‌ها جايز نمى‌باشد؛ چه از صندوق مشترك (خزانه دولت) باشد يا از موقوفه خود مدرسه يا از غير آن‌ها؛ به خاطر ترس از مفسده بزرگى كه از آن بر اسلام وارد مى‌شود.

مسأله 14- براى علما و ائمه جماعات جايز نيست كه از طرف دولت، متصدى‌