و قضاى آن، چه واجب معيّن باشد و چه موسّع و يا مستحب، اگر عمداً بر جنابت باقى بماند، باطل شدن آن محل اشكال است، كه بنابر احتياط باطل است، مخصوصاً در واجب موسّع و بنابر اقوى باطل نمى‌شود، مخصوصاً در روزه مستحبى.

مسأله 4- اگر با علم به اينكه براى غسل يا تيمّم وقت نيست، خود را جنب كند، مانند كسى است كه عمداً بر جنابت باقى مانده. و اگر فقط به اندازه تيمّم وقت باشد، گناه كرده و روزه واجب معيّن او صحيح است و احتياط (مستحب) آن است كه روزه‌اش را قضا كند.

مسأله 5- اگر ظن پيدا كند به اينكه وقت وسيع است و خود را جنب كند، سپس خلاف آن ظاهر شود، در صورتى كه با بررسى و تفحّص از وقت بوده، چيزى بر او نيست وگرنه بايد قضا كند.

مسأله 6- همان طور كه بقاى عمدى بر جنابت، روزه را باطل مى‌كند، همچنين بقاى بر حيض و نفاس تا طلوع سپيده صبح نيز روزه را باطل مى‌كند، پس اگر قبل از سپيده پاك شوند، بايد غسل و يا تيمّم نمايند و اگر عمداً تيمّم و غسل نكنند، روزه آن‌ها باطل مى‌شود.

و همچنين، بنابر اقوى براى اينكه روزه مستحاضه صحيح باشد، انجام غسل‌هايى كه در روز براى نماز انجام مى‌شود، شرط است، ولى انجام غير غسل‌هاى روزانه (يعنى غسل‌هايى كه براى نمازهاى مغرب و عشا انجام مى‌شود) شرط نيست، بنا بر اين اگر قبل از نماز صبح يا ظهر و عصر، مستحاضه شود به طورى كه موجب غسل باشد، مانند استحاضه متوسطه يا كثيره و غسل نكند، روزه او باطل مى‌شود، بر خلاف اينكه اگر بعد از نماز ظهر و عصر مستحاضه شود و تا غروب غسل نكند كه روزه‌اش باطل نمى‌شود و بنابر احتياط (واجب) بايد غسل نمازهاى شبانه (مغرب و عشا) شب قبل ترك نشود، و اگر قبل از سپيده صبح براى نماز شب و يا نماز صبح غسل كند كفايت مى‌كند و بنابر اقوى روزه او صحيح است.

مسأله 7- فاقد الطهورين (كسى كه آب و خاك در دسترس ندارد) اگر تا اذان صبح بر جنابت يا حيض و نفاس باقى بماند، روزه‌اش صحيح است. البته روزه‌اى كه بقاى بر جنابت غير عمدى هم آن را باطل مى‌كند، مانند قضاى ماه رمضان، ظاهر آن است كه از فاقد الطهورين هم باطل است.