بخوانند- اگر چه سفر براى خودشان باشد نه براى غيرشان، مثل اينكه چهارپادار اثاث و خانواده‌اش را از جايى به جايى ببرد- ولى در سفرى كه كارشان نيست، مثل اينكه اگر كشتيبان دست از كشتى بردارد و براى زيارت يا غير آن برود، بايد نماز را قصر بخواند. و ميزان آن است كه سفر كردن به عنوان شغل و كارش صدق كند و اين معنى وقتى تحقق پيدا مى‌كند كه تصميم بر آن بگيرد و مقدار قابل توجهى هم براى اين كار سفر بكند- و در صدق آن، دو يا چند مرتبه سفر كردن لازم نيست، البته بعيد نيست كه در سفر اول، قصر بر او واجب باشد، هرچند صدق كند كه اين سفر شغل و كار او است، اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه در سفر اول و دوم جمع كند و در سفر سوم، تمام خواندن بر او متعيّن مى‌شود.

مسأله 22- كسى كه شغلش در تابستان چهارپادارى است نه در زمستان، يا برعكس، ظاهر آن است كه در حال شغلش واجب است تمام بخواند، اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه جمع نمايد. اما كسانى همچون حمله‌دارها (مديران كاروان‌ها) كه در خصوص ماه‌هاى حج مشغول سفر مى‌شوند، ظاهراً قصر بر آن‌ها واجب است.

مسأله 23- كسى كه شغلش مسافرت است، اگر ده روز در وطن خود يا در غير وطنش- و لو اينكه نيّت هم نكرده باشد- بماند، حكم كسى كه مسافرت شغلش مى‌باشد، از او برداشته مى‌شود و بايد در خصوص سفر اول (بعد از آن ده روز) نماز را شكسته بخواند- نه در سفر دوم، تا چه رسد به سفر سوم- لكن كسى كه بدون قصد اقامت در غير وطن خود ده روز مانده است، ترك احتياط به اينكه در سفر اول جمع بخواند سزاوار نيست، بلكه در سفر دوم و سوم هم، چه با نيّت اقامت و چه بدون آن و نيز كسى كه بدون نيّت يا با نيّت، ده روز در وطن خود مانده باشد، احتياط آن است كه جمع بخوانند.

مسأله 24- اگر كسى شغلش سفر نباشد، لكن برايش كارى پيش آيد كه سفرهاى متعددى بكند، بايد قصر بخواند، مثل اينكه كارى در شهرى دارد كه احتياج به مسافرت‌هاى متعدد داشته باشد. بلكه همچنين است اگر منزل كسى تا حرم سيّد الشهداء عليه السلام مثلًا به مقدار مسافت باشد و نذر كند، يا بنا بگذارد كه هر شب جمعه به زيارت حضرت سيد الشهداء عليه السلام برود. و همچنين است اگر منزلش تا شهرى كه كار و