چنانچه با اين قصد، راه را طى كرده باشد، نمى‌تواند نماز را شكسته بخواند، اگر چه مسافت‌ها راه رفته باشد و نمازى را كه به طور قصر خوانده، اعاده‌اش واجب نيست و در صورتى كه با قصد معصيت، راهى نرفته باشد (مانند آن‌كه در اثناى سفر در حال توقف قصد معصيت نمايد مادامى‌كه با اين قصد شروع به سير ننموده است)، اوجه اين است كه نماز را شكسته بخواند و احتياط (مستحب) آن است كه مادامى‌كه به سير و حركت مشغول نشده است جمع بخواند، سپس اگر به قصد اطاعت برگردد، بعد از آن‌كه مقدارى راه رفته باشد، چنانچه باقى‌مانده راه- و لو با برگشتن- به مقدار مسافت باشد به اينكه رفتن تا به مقصد، چهار فرسخ يا بيشتر باشد، بازهم قصر واجب است و همچنين اگر باقى‌مانده راه به مقدار مسافت نباشد، لكن راهى را كه قبل از قصد معصيت پيموده، به ضميمه راهى كه بعد از انصراف از قصد معصيت رفته- بعد از حذف راهى كه با قصد معصيت همراه بوده- به مقدار مسافت باشد، بايد نماز را شكسته بخواند، لكن احوط اولى آن است كه علاوه بر قصر، تمام هم بخواند. و اگر مجموع راه طى شده به اندازه مسافت نباشد مگر به ضميمه راهى كه همراه با قصد معصيت بوده، وجوب تمام خواندن خالى از قوّت نيست و احتياط (مستحب) آن است كه جمع بخواند. و اگر ابتداى سفرش معصيت باشد، سپس به اطاعت عدول نمايد، در صورتى كه باقى‌مانده راه- و لو با برگشتن- به مقدار مسافت باشد، بايد شكسته بخواند و اگر به مقدار مسافت نباشد، احتياط (مستحب) آن است كه جمع بخواند گرچه تمام خواندن، خالى از قوّت نيست.

مسأله 19- اگر ابتداى سفرش معصيت باشد و نيّت روزه كند، سپس به طاعت عدول نمايد، چنانچه قبل از ظهر باشد در صورتى كه باقى‌مانده راه- و لو با برگشتن- به مقدار مسافت باشد، واجب است روزه را بشكند، وگرنه روزه‌اش صحيح است و اگر بعد از ظهر باشد، صحيح بودن آن بعيد نيست، لكن احتياط (مستحب) آن است كه آن را تمام كند، سپس قضاى آن را بگيرد. و اگر ابتداى سفرش طاعت باشد سپس در بين راه به معصيت عدول نمايد، چنانچه بعد از به جا آوردن مفطر يا بعد از ظهر باشد، روزه‌اش صحيح نيست و اگر قبل از آن‌ها باشد، صحت روزه‌اش مورد تأمل است، پس احتياط به اينكه روزه را بگيرد و بعداً قضا نمايد ترك نشود.