وقت و نه در خارج از وقت، اعاده ندارد. و اگر برگشتن از قصد يا ترديد در آن بعد از رسيدن به چهار فرسخ باشد بر قصر خواندن نماز باقى مى‌ماند، اگر چه همان روزش برنگردد، در صورتى كه تصميم داشته باشد كه قبل از ده روز برگردد.

مسأله 12- در ادامه داشتن قصد مسافت، قصد نوع سفر كافى است (هر سفرى كه به مقدار مسافت باشد)، اگر چه قصدش از جاى مشخصى به جاى ديگرى برگردد، مانند آن‌كه قصد مسافرت به جاى معيّنى بكند و به مقدار مسافت باشد و در اثناى راه قصد جاى ديگرى كند كه راه طى شده و باقى‌مانده، به مقدار مسافت مى‌شود، بنابر اصحّ بايد نماز را شكسته بخواند. چنان كه اگر از اول قصدش نوع سفر بوده و يك جاى مشخصى را قصد نكرده، بدين گونه كه شروع به مسافرت نمايد تا به يكى از جاهايى كه همه آن‌ها مسافت مى‌شوند، برود و هيچ يك از آن‌ها را معيّن نكرده باشد، بلكه تعيين يكى از آن‌ها را موكول به رسيدن به جايى كند كه حد مشترك بين آن‌ها است، نمازش شكسته است.

مسأله 13- اگر در اثناى مسافرت قبل از رسيدن به چهار فرسخ (در ادامه آن) مردّد شود، سپس به تصميم خود برگردد، پس اگر چيزى از راه را در حال تردّد طى نكرده باشد، بر شكسته خواندن باقى مى‌ماند، اگر چه باقى‌مانده- و لو با برگشت- به مقدار مسافت نباشد، ولى اگر چنانچه مقدارى از راه را در حال ترديد پيموده، چنانچه باقى‌مانده به مقدار مسافت باشد، باز بايد نماز را قصر بخواند و اگر باقى‌مانده به مقدار مسافت نباشد، بدون اشكال واجب است تمام بخواند، در صورتى كه باقى‌مانده به ضميمه راهى كه قبل از ترديد پيموده، به مقدار مسافت نباشد، ولى اگر مجموع آن‌ها- با حساب نكردن راهى كه در حال ترديد پيموده- مسافت باشد، احتياط (مستحب) آن است كه هم تمام بخواند و هم قصر، اگر چه بعيد نيست كه در اين صورت هم به قصر برگردد مخصوصاً اگر مقدارى كه در حال ترديد طى كرده است كم باشد.

چهارم آن‌ها: قصد نداشته باشد در بين مسافت، ده روز يا بيشتر اقامت كند

و قصد نكند كه در بين مسافت از وطن خود بگذرد، مثل اينكه تصميم بگيرد در بين چهار فرسخ يا سر چهار فرسخى، ده روز بماند، يا در بين راه يا سر چهار فرسخى، وطنى داشته باشد كه مى‌خواهد از آن بگذرد، پس در اين صورت نماز را بايد تمام بخواند. و همچنين است اگر