هر جوى به پهناى هفت مو از موهاى متوسط اسب برزون است. و اگر مسافت از اين مقدار- هرچند اندكى- كمتر باشد، نماز تمام است.

مسأله 2- اگر رفتن پنج فرسخ و برگشتن سه فرسخ باشد، واجب است قصر بخواند، ولى اگر رفتن سه فرسخ و برگشتن پنج فرسخ باشد، بايد تمام بخواند. و اگر در مسافت كمتر از چهار فرسخ، چند بار رفت و آمد كند به طورى كه مجموع آن‌ها هشت فرسخ يا بيشتر شود، نبايد قصر بخواند، اگر چه از حد ترخّص خارج شده باشد. بنا بر اين در تلفيق (رفت و برگشت) در صورتى نماز شكسته مى‌شود كه مجموع يك رفتن و يك برگشتن هشت فرسخ شود.

مسأله 3- اگر شهرى دو راه داشته باشد كه راه دورتر به اندازه مسافت باشد و راه نزديك‌تر به اين اندازه نباشد، چنانچه مسافر از راه دورتر برود، بايد نماز را شكسته بخواند و اگر از راه نزديك‌تر برود بايد نماز را تمام بخواند. و اگر از راه نزديك‌تر كه كمتر از چهار فرسخ است برود، اگر چه از راه دورتر برگردد و مجموع رفت و برگشت هشت فرسخ بشود بايد نمازش را تمام بخواند.

مسأله 4- مبدأ محاسبه مسافت، ديوار شهر است و در جايى كه ديوار و حصار ندارد، آخرين خانه، ابتداى مسافت به شمار مى‌رود. و اين معيار در غير شهرهايى است كه به طور خارق العاده بزرگ هستند و اما مبدأ محاسبه مسافت در اين گونه شهرها، چنان كه محلّه‌هاى آن مانند روستاهاى نزديك به يكديگر، از هم جدا باشند، آخر محلّه است، وگرنه مورد اشكال است، مثل آن‌كه محلّه‌ها به هم پيوسته باشند، پس در جايى كه اگر از آخر شهر حساب كند به حد مسافت نمى‌رسد و اگر از خانه‌اش حساب كند به آن حد مى‌رسد، احتياط (مستحب) آن است كه هم شكسته بخواند وهم تمام، اگر چه بعيد نيست گفته شود كه ابتداى مسافت در چنين موردى از منزلش مى‌باشد.

مسأله 5- اگر كسى بخواهد به شهرى برود و در مسافت بودن آن شك دارد يا معتقد است كه به اندازه مسافت نيست، سپس در اثناى رفتن معلوم شود كه مسافت است، بايد نماز را شكسته بخواند، اگر چه باقى‌مانده راه به مقدار مسافت نباشد.