شنواندن جواب به او، احتياج به بلند نمودن صدا داشته باشد، بايد صدايش را بلند كند، مگر آن‌كه موجب حرج باشد كه در اين صورت بنابر احتياط (واجب) در صورتى كه توجه او به اشاره ممكن باشد، جواب اشاره‌اى كفايت مى‌كند و (در چنين موردى) اگر در نماز باشد، وجوب بلند نمودن صدا و شنواندن به او مورد ترديد است و احتياط (واجب) آن است كه در صورت امكان با اشاره جواب دهد، و اگر سلام دهنده كر باشد، چنانچه توجه دادن او به جواب و لو به كمك اشاره ممكن باشد، بعيد نيست كه علاوه بر جواب متعارف، توجه دادن او به جواب واجب باشد و اگر توجه دادن او ممكن نباشد، جواب متعارف بدون اشاره كافى است.

مسأله 7- فورى بودن عرفى در جواب سلام واجب است، پس تأخير انداختن آن به صورتى كه صدق جواب سلام و رد تحيّت نكند جايز نيست، بنا بر اين اگر جواب را از روى معصيت يا فراموشى يا به خاطر عذرى تا اين حدّ (كه ديگر صدق جواب و رد تحيّت نكند) به تأخير بيندازد، وجوب جواب سلام ساقط مى‌شود، پس چنين جواب سلامى، در حال نماز جايز نيست و در غير نماز واجب نمى‌باشد. و اگر شك كند كه آيا تأخير جواب به اين حد رسيده است يا نه، بازهم، چنين است كه جواب آن در نماز جايز نيست و در غير نماز واجب نمى‌باشد.

مسأله 8- ابتدا نمودن به سلام، مستحب كفايى است، چنان كه جواب دادن سلام واجب كفايى است، پس اگر گروهى بر گروه ديگر وارد شوند، سلام يك نفر از واردين بر آن عدّه ديگر در انجام وظيفه استحبابى و جواب يك نفر از آن عدّه سلام داده شده (در انجام وظيفه واجب) كفايت مى‌كند.

مسأله 9- اگر يك نفر بر يكى از دو نفر سلام دهد و آن دو نفر ندانند كه او كدام يك از ايشان را اراده نموده، بر هيچ يك از اين دو نفر جواب، واجب نيست، و بر هيچ‌يك از آن‌ها جستجو و پرسش (از منظور سلام‌كننده) واجب نيست، اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه اگر در حال نماز نباشند هر دو جواب سلام او را بدهند.

مسأله 10- اگر دو نفر هر يك به ديگرى سلام كند بر هركدامشان جواب سلام ديگرى‌