اگر قنوت را فراموش كند، بعد از سر برداشتن از ركوع، آن را انجام مى‌دهد، سپس به سجده مى‌رود و اگر در اين حال (بعد از سر برداشتن از ركوع) يادش نيامد و در مراحل بعدى نماز (مثلًا قبل از سجده رفتن) يادش آمد ديگر نبايد قنوت را به جا آورد تا آن‌كه از نماز فارغ شود و بعد از نماز آن را به جا آورد، و اگر يادش نيامد مگر بعد از نماز، هر وقت يادش آمد آن را به جا مى‌آورد، اگر چه زمان طولانى گذشته باشد. و اگر عمداً قنوت را (در جاى خود) به جا نياورد، بعد از گذشتن از محل آن، نبايد آن را به جا آورد. و قنوت در هر يك از نمازهاى مستحبى دو ركعتى هم، در همان محلى كه ذكر شد، حتى در نافله شفع بنابر اقوى مستحب است، و بهتر آن است كه قنوت را در نماز شفع به قصد رجاء انجام دهد و قنوت در نماز وتر مستحب مؤكّد است و جاى آن (در نماز وتر) همان است كه دانستى؛ قبل از ركوع و بعد از قرائت.

مسأله 2- در قنوت، گفتن چيز خاصى لازم نيست، بلكه هر مقدار از دعا و ذكر كه ميسّر شود كفايت مى‌كند، بلكه گفتن يك مرتبه بسم اللَّه الرحمن الرحيم، بلكه گفتن سه مرتبه يا پنج مرتبه «سبحان اللَّه» كافى است، همان طور كه صلوات فرستادن بر پيغمبر و آل او صلى الله عليه و آله و سلم كفايت مى‌كند و بهترين چيز، دعاهايى است كه از معصوم عليه السلام رسيده، بلكه و دعاهايى كه در قرآن كريم است. و بلند خواندن قنوت مستحب است؛ چه نمازى باشد كه بايد بلند خوانده شود و چه نمازى كه بايد آهسته خوانده شود، خواه امام جماعت باشد و خواه فرادا نماز بخواند و بلكه خواه مأموم باشد به شرط اينكه امام جماعت صدايش را نشنود.

مسأله 3- بالا بردن دست‌ها در قنوت معتبر نمى‌باشد؛ هرچند كه (عدم اعتبار) خالى از اشكال نيست، بنا بر اين احتياط (مستحب) آن است كه آن را (بلند كردن دست‌ها) ترك ننمايد.

مسأله 4- غلط خواندن دعا- چه از نظر ماده و اصل كلمه و چه از نظر اعراب كلمه- در قنوت و در غير آن در صورتى كه غلط فاحش يا تغيير دهنده معنا نباشد جايز است و همچنين است ذكرهاى مستحبى نماز و احتياط (مستحب) آن است كه دعا و ذكر غلط را