مسأله 3- براى امام جماعت مستحب است كه تكبيرة الاحرام را طورى بلند بگويد كه افراد پشت سر او بشنوند و (مستحب است) شش تكبير بقيه را آهسته بگويد.

مسأله 4- موقع گفتن تكبيرة الاحرام، مستحب است دست‌ها را تا گوش‌ها يا تا مقابل صورتش بلند كند، به طورى كه موقعى كه شروع به گفتن تكبير مى‌كند، شروع به بلند كردن دست‌ها نموده و وقتى بلند كردن دست‌ها تمام مى‌شود (كه مثلًا دست‌ها مقابل گوش‌ها مى‌رسد) تكبير هم تمام شود. و بهتر آن است كه دست‌ها از گوش‌ها نگذرد و انگشتان دست‌ها به هم چسبيده و كف دست‌ها، رو به قبله باشد.

مسأله 5- اگر تكبير بگويد، سپس در حالى كه ايستاده است شك كند كه تكبيرة الاحرام بوده يا تكبير ركوع، بايد بنا را بر اول بگذارد.

[سوم‌] قيام (ايستادن)

مسأله 1- قيام در تكبيرة الاحرام- كه مقارن نيّت است- و در ركوع ركن است و قيامى كه در ركوع ركن است عبارت است از همان قيامى كه (قبل از ركوع است و) از آن به ركوع مى‌رود و به آن «قيام متصل به ركوع» مى‌گويند، بنا بر اين كسى كه عمداً يا سهواً، در اين دو صورت، اخلال به قيام كند- به اينكه تكبيرة الاحرام را نشسته بگويد، يا يك ركعت كامل را نشسته بخواند، يا در حالى كه خم شده تا به سجده رود يادش بيايد كه ركوع نكرده و به همان حالت خميدگى (بدون آن‌كه راست بايستد) به ركوع برخيزد، يا قبل از رسيدن به ركوع يادش بيايد كه ركوع نكرده و بدون راست قرار گرفتن قامت و با حالت خميده، هر چند از روى سهو بايستد- نمازش باطل است. و قيام در غير اين دو مورد واجب است اما ركن نيست و نماز فقط با ترك عمدى آن باطل مى‌شود، مثل قيام در حال خواندن حمد و سوره، بنا بر اين كسى كه سهواً حمد و سوره را نشسته بخواند، سپس يادش بيايد و بايستد، نمازش صحيح است و همچنين است با زياد شدن قيام (كه اگر سهواً زياد شود نماز باطل نمى‌شود) مثل كسى كه در جايى كه بايد بنشيند، سهواً بايستد.

مسأله 2- نمازگزار در صورت امكان بايد طبق حال و وضع خودش به طور معتدل و راست بايستد، بنا بر اين اگر با خميدگى يا متمايل به يكى از دو طرف بايستد، به طورى كه‌