كردن و گل كارى كردن قبر با غير خاك خودش. و از آن جمله است: تجديد بناى قبر پس از بين رفتن آن، مگر قبور انبياء و اوصياى آنان و صلحا و علما. و از آن جمله است:

نشستن بر روى قبر. و از آن جمله است: تخلى در قبرستان. و از آن جمله است: خنديدن در قبرستان. و از آن جمله است: تكيه دادن بر قبر. و از آن جمله است: بدون ضرورت روى قبر راه رفتن. و از آن جمله است: بلند كردن قبر از زمين بيش از چهار انگشت باز.

چند مسأله در خاتمه بحث‌

مسأله 1- قبل از دفن، انتقال ميّت از شهرى كه در آن فوت كرده به شهر ديگر، جايز ولى مكروه است، مگر آن‌كه به مشاهد مشرفه و اماكن مقدسه انتقال دهند كه در اين صورت كراهت ندارد، بلكه اين انتقال داراى فضيلت و رجحان است. و جواز انتقال به غير مشاهد مشرفه با كراهت و به مشاهد مشرفه بدون كراهت در صورتى است كه دورى مسافت و تأخير دفن يا غير اين‌ها، موجب تغيّر و تباهى و هتك احترام ميّت نگردد، وگرنه انتقال به غير مشاهد مشرفه قطعاً جايز نيست و به مشاهد مشرفه در صورتى كه موجب تغيير و تباه شدن ميّت و اذيت زنده‌ها گردد احتياط (واجب)، ترك آن است. اما بعد از دفن چنانچه ميّت از قبر به هر دليلى بيرون آورده شد و يا بيرون افتاد در حكم آن است كه هنوز دفن نشده است، ولى نبش قبر به منظور انتقال به غير مشاهد مشرفه جايز نيست، و به منظور انتقال به مشاهد مشرفه مورد تأمل و اشكال است. و آنچه را كه بعضى عمل مى‌كنند كه ميّت را جهت انتقال به مشاهد مشرفه، امانت گذاشته و طبق معمول دفن نمى‌نمايند، به خيال آن‌كه گرفتار محذور نبش قبر نشوند، جايز نيست و بنابر اقوى بايد او را زير زمين خاك كنند.

مسأله 2- گريه بر ميّت جايز بلكه گاهى در وقت شدت غم مستحب است، و ليكن نبايد چيزى بگويد كه موجب غضب پروردگار باشد. و همچنين نوحه‌خوانى براى ميّت، با شعر و غير شعر، در صورتى كه مشتمل بر دروغ و حرام ديگرى نباشد جايز است، بلكه بنابر احتياط (واجب) بايد مشتمل بر نفرين و مرگ هم نباشد. و بنابر احتياط (واجب) به صورت زدن و خراش دادن پوست و چيدن و كندن مو و داد و فريادى كه از حد اعتدال‌