مقامند، فقهاء عظام كه سالها در فنون مختلفه جهد و تلاش كرده‌اند و ملكه قدسيه استنباط به آن موهبت گرديده، با شرط مخالفت هوى و اعراض از دنيا، حفاظ احكام قرآن كريم از معاملات و عبادات و سياساتند و بعبارتى:

مراجع و مجارى امور فتوى و قضاء و ولايت جامعه اسلامى هستند، و احياناً از اين طائفه عظمى بعضاً، بتكريم تطهير از حدث و حدوث، و تنزيه از تلوث زمان و مكان، متكرم شده‌اند و هجرت بماوراء نموده‌اند، و در مرتبه‌اى از مراتب غيب و بطن قرآن متمكن شده‌اند، و به موهبت لحوق و وراثت «مطهرون» نائل آمده‌اند معذلك براى قرآن كريم ريشه و اصلى است فوق آنچه كه گفته شد كه جز خداى قرآن كسى نمى‌داند مگر با فناء در مقام احديت كه اشرف الانبياء صلوات الله عليه و عليهم از اين فناء خويش خبر مى‌دهد:

«لى مَعَ اللهِ وَقتٌ لا يسَعُنى فيهِ مَلَكٌ مُقَرَبٌ وَ لا نَبىّ مُرسَلٌ».

مرتبه احديث كه همه اسماء و صفات در ساحت او مقهورند، مجلاى آن قرآن عظيم است كه وارث سيد المرسلين «صلوات الله عليه و عليهم» امام عزيز قدس سره باين حقيقت در طلايه وصيت نامه اشارت فرموده:

«تَجَلى فيهِ الأَحَديَّةُ بِجَميعِ اسمائِكَ حَتَّى المُستَأثَرِ مِنها»

كه انگيزه نگارش اين رساله همانا اشاره به موقعيت اسم «مستأثر» در ميان اسماء الله الحسنى است و نه تفسير و تبيين آن، و مراحل بيانى كه گذشت چنانكه ملاحظه فرموديد، گزيرى از آن نبوده، زيرا رحل اقامت در ساحت مقدس اسماء حسنى، جز با رحيل سريع و سفر عجولانه از بطون اجمالى قرآن مجيد، ميسور نبوده است و با طى بيان اجمالى آن مراحل و وصول بساحت مقدس اسماء الله تعالى، عزم رحيلمان به اقامت مبدل گرديد، و در اين اقامتگاه است كه به موقعيت اسم «مستأثر» ميان اسماء الله تعالى اشاره مى‌كنيم، و معتمد ما در اين اشاره، افاداتى است كه آن خلف صدق رسول الله صلى الله عليه و آله در بعضى از مؤلفات خويش ارزانى داشته‌اند و لله در القائل: